وَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا هُودًا وَالَّذِينَ آَمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَة مِنَّا وَنَجَّيْنَاهُمْ مِنْ عَذَاب غَلِيظ (58 ) وَتِلْكَ عَادٌ جَحَدُوا بِآَيَاتِ رَبِّهِمْ وَعَصَوْا رُسُلَهُ وَاتَّبَعُوا أَمْرَ كُلِّ جَبَّار عَنِيد (59 )وَأُتْبِعُوا فِي هَذِهِ الدُّنْيَا لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا إِنَّ عَادًا كَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلَا بُعْدًا لِعَاد قَوْمِ هُود (60 )
قوم عاد ايمان نياوردند و بر كفر و بُت پرستى خود اصرار نمودند و سرانجام گرفتار عذاب تو شدند. تو هود(عليه السلام)و كسانى كه به او ايمان آورده بودند را از شهر آنان بيرون آوردى و آنان را از آن عذاب سخت نجات دادى.
باد و طوفانى شديد و كوبنده به مدّت هفت شب و هشت روز بر آنان وزيد و آنان را تار و مار كرد و آنان را نابود ساخت، آنان مردمى بودند كه نشانه هاى تو را دروغ شمردند و پيامبران تو را نافرمانى نمودند و از هر ستمگر ستيزه جو پيروى كردند، در اين دنيا و روز قيامت، لعنت، بدرقه راه آنان گرديد، آنان به تو كفر ورزيدند و سزاى اين كفر خود را چشيدند، آنان از رحمت تو دور هستند.[152]