يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَوَلَّوْا عَنْهُ وَأَنْتُمْ تَسْمَعُونَ (20 ) وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ قَالُوا سَمِعْنَا وَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ (21 ) إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ (22 ) وَلَوْ عَلِمَ اللَّهُ فِيهِمْ خَيْرًا لاََسْمَعَهُمْ وَلَوْ أَسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّوْا وَهُمْ مُعْرِضُونَ (23 )
اكنون از مؤمنان مى خواهى تا از تو و پيامبر اطاعت كنند و هرگز مخالفت نكنند و مانند كافرانى نباشند كه سخن پيامبر را گوش نكردند و خود را از سعادت محروم كردند.
پيامبر سال هاى سال با بُت پرستان مكّه سخن گفت و آنان را به يكتاپرستى دعوت كرد، بعضى از آنان به پيامبر مى گفتند: "سخن تو را پذيرفتيم"، ولى
آنان دروغ مى گفتند و هرگز ايمان نياورده بودند، آنان با اين كار خود مى خواستند پيامبر تو را مسخره كنند، اكنون درباره آنان سخن مى گويى، آنان بدترين مردم روى زمين هستند، آنان مى دانستند كه محمّد(صلى الله عليه وآله)پيامبر توست، ولى به او ايمان نمى آوردند، آنان شيفته بُت پرستى شده بودند و به بُت هاى خود دل خوش كرده بودند.
وقتى پيامبر تو با آنان سخن مى گفت، سخن او را نمى پذيرفتند، گويى كه كر شده بودند، آنان به حقّ اعتراف نمى كردند، گويى كه لال شده بودند.
آنان عقل خود را به كار نمى بستند، اگر تو خيرى در آنان مى ديدى، آنان را شنوا مى ساختى، اگر آنان شنوا هم مى شدند، باز از پذيرش حقّ سر باز مى زدند.
آنان گوش و زبان داشتند، سخن حقّ را مى شنيدند و مى توانستند به آن اعتراف كنند، امّا گوش و زبان خود را در راه خير به كار نمى بردند، آنان پست تر از حيواناتى هستند كه سخن نمى گويند و نمى توانند حرف بزنند.
تو به آنان نور فطرت داده اى، آنان مى دانند كه راه باطل را در پيش گرفته اند، تو مى توانى آنان را مجبور به پذيرفتن حقّ كنى، امّا اين كار را نمى كنى، زيرا سنّت تو در اين است كه انسان ها آزادانه، راه خود را انتخاب كنند.
حكايت اين مردم، عجيب است، آنان در اوج لجاجت ايستاده اند، تو هيچ كس را مجبور به ايمان نمى كنى، امّا اگر تو بر خلاف سنّت خود عمل كنى و آنان را مجبور به پذيرفتن حقّ كنى، در اوّلين فرصتى كه به آنان بدهى، باز از حق روى گردان خواهند شد و راه كفر را ادامه خواهند داد.[5]