وَامْرَأَتُهُ قَائِمَةٌ فَضَحِكَتْ فَبَشَّرْنَاهَا بِإِسْحَاقَ وَمِنْ وَرَاءِ إِسْحَاقَ يَعْقُوبَ (71 ) قَالَتْ يَا وَيْلَتَى أَأَلِدُ وَأَنَا عَجُوزٌ وَهَذَا بَعْلِي شَيْخًا إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ عَجِيبٌ (72 ) قَالُوا أَتَعْجَبِينَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ رَحْمَةُ اللَّهِ وَبَرَكَاتُهُ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ إِنَّهُ حَمِيدٌ مَجِيدٌ (73 )
ساره، همسر ابراهيم(عليه السلام)در پذيرايى مهمانان، او را كمك مى كرد، وقتى ابراهيم(عليه السلام)با فرشتگان سخن مى گفت، ساره آنجا ايستاده بود، او هم در تعجّب بود كه چرا مهمانان از اين غذا نمى خورند، ناگهان حالت زنانگى (پريود) به او دست داد، او سال هاى سال بود كه ديگر به اين حالت مبتلا نمى شد، او ديگر هيچ اميدى به بچّه دار شدن نداشت، زنى در سنّ و سال او نمى توانست بچّه دار شود.
در آن لحظه، جبرئيل به او چنين بشارت داد:
ــ اى ساره ! به زودى خدا به تو پسرى به نام اسحاق مى دهد، اسحاق بزرگ مى شود و ازدواج مى كند و براى تو نوه اى به نام يعقوب مى آورد.
ــ اى واى ! چگونه در اين سن فرزندى مى زايم حال آن كه من و شوهرم هر دو پير شده ايم؟
ــ از كار خدا تعجّب نكن ! اين كار خداست و شما خانواده اى هستيد كه خدا رحمت و بركاتش را بر شما نازل كرده است. فراموش نكن كه خدا بسيار ستوده و بزرگوار است.
ساره لحظه اى به ياد مهربانى ها و نعمت هايى افتاد كه تو به اين خاندان داده بودى، دشمنان ابراهيم(عليه السلام)را در آتش انداختند و تو آتش را بر او گلستان كردى، خدايى كه مى تواند آتش را گلستان كند پس مى تواند به آن ها فرزندى در سنّ پيرى عطا كند.

* * *