ذَلِكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْقُرَى نَقُصُّهُ عَلَيْكَ مِنْهَا قَائِمٌ وَحَصِيدٌ (100 ) وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَكِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آَلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَيْء لَمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيب (101 )وَكَذَلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَى وَهِيَ ظَالِمَةٌ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (102 )
اكنون با محمّد(صلى الله عليه وآله)چنين سخن مى گويى:
اى محمّد ! حكايت پيامبران و مردم زمان آن ها را براى تو بيان كردم تا براى همه بخوانى، شايد عبرت بگيرند، گروهى از كسانى كه به عذاب گرفتار شدند، هنوز خرابه هاى شهر آنان باقى است، گروهى ديگر، چنان شهر آنان زير و رو شد كه هيچ اثرى از آنان باقى نمانده است.
اى محمّد ! من هرگز به بندگان خود ظلم نمى كنم بلكه آنان به خود ظلم و ستم كردند، سرمايه وجودى خويش را تباه كردند و پيامبران خود را دروغگو خواندند.
آن مردم بُت پرست بودند و از بُت هاى خود انتظار يارى داشتند، وقتى عذاب فرا رسيد، آن بُت ها نتوانستند عذاب را از مردم دور كنند و جز نابودى بر آنان نيفزودند.
اى محمّد ! به بُت پرستان بگو كه مجازات من اين چنين است، وقتى مردم شهرى ستمگر مى شوند، آنان را مجازات مى كنم، آرى، مجازات من، دردناك و شديد است.

* * *