أَلَا إِنَّهُمْ يَثْنُونَ صُدُورَهُمْ لِيَسْتَخْفُوا مِنْهُ أَلَا حِينَ يَسْتَغْشُونَ ثِيَابَهُمْ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (5 ) وَمَا مِنْ دَابَّة فِي الاَْرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَيَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَمُسْتَوْدَعَهَا كُلٌّ فِي كِتَاب مُبِين (6 )
من سؤالى دارم: پيامبر تو وظيفه خود را انجام داد، پيام تو را با دلسوزى به مردم رساند، آنان را از عذاب روز قيامت ترساند، آيا آنان سخن او را پذيرفتند؟
تو مى خواهى به اين سؤال من پاسخ بدهى، گروهى به او ايمان آوردند و سعادت دنيا و آخرت را از آن خود كردند، امّا گروهى او را تكذيب كردند و به او ايمان نياوردند، پيامبر دوست داشت باز هم براى آنان قرآن بخواند و از هر فرصتى براى سخن گفتن با آنان استفاده مى كرد، شايد آنان از خواب غفلت بيدار شوند، امّا آنان سعى مى كردند با پيامبر روبرو نشوند.
حدود نه سال از آغاز رسالت محمّد(صلى الله عليه وآله)گذشته بود، او در مكّه بود و روزها كنار كعبه مى رفت تا با بُت پرستان سخن بگويد، بُت پرستان در اطراف كعبه، بت هاى زيادى قرار داده بودند و در مقابل آن بُت ها سجده مى كردند.
وقتى آنان براى سجده بر بُت هاى خود مى آمدند، پيامبر را مى ديدند كه در كنار كعبه نشسته است، آن ها مى دانستند كه پيامبر براى آنان قرآن خواهد خواند، پس بعضى از آنان، سر خود را پايين مى گرفتند و لباس خود را روى سر خود مى انداختند تا پيامبر آن ها را نبيند و نشناسد.
كار آنان به اينجا رسيده بود كه از قرآن و شنيدن سخن تو فرارى بودند، آن ها فكر نمى كردند كه ايمان يا كفر آنان ضررى براى تو ندارد، تو خداى بى نياز هستى و هرگز به ايمان بندگان خود نيازى ندارى.
شايد با اين كار، پيامبر آنان را نبيند، امّا تو كه آنان را مى بينى و به همه كارهاى آشكار و پنهان آنان آگاهى دارى، تو از اسرار دل ها باخبر هستى.
تو بر حال همه جنبندگان آگاه هستى، روزىِ همه آنان را مى دهى، مى دانى كجا زندگى مى كنند و كجا مى ميرند، همه اين ها در كتاب علم تو ثبت شده است، اين ها نشانه علم و دانش توست، آن كافران كه جامه بر سر مى كشند و از پيامبر تو فرار مى كنند، فكر مى كنند كه تو آنان را نمى بينى، تو بر هر كارى توانا هستى، از همه كارهاى بندگان خود آگاهى دارى، به اين كافران مهلت مى دهى، امّا سرانجام آنان را به عذاب سختى گرفتار مى سازى.

* * *