تَبَارَكَ الَّذِي جَعَلَ فِي السَّمَاءِ بُرُوجًا وَجَعَلَ فِيهَا سِرَاجًا وَقَمَرًا مُنِيرًا (61 ) وَهُوَ الَّذِي جَعَلَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَةً لِمَنْ أَرَادَ أَنْ يَذَّكَّرَ أَوْ أَرَادَ شُكُورًا (62 )
بُت پرستان به محمّد(صلى الله عليه وآله) گفتند: "خداى رحمان كيست؟ ما او را نمى شناسيم".
اكنون وقت آن است كه تو خودت را معرّفى مى كنى تا آنان با تو و مهربانى هاى تو آشنا شوند:
تو خداى پر خير و بركت هستى كه در آسمان ستارگان را آفريدى و خورشيد را چراغ روز و ماه را در شب تابان قرار دادى.[151]
شب و روز را آفريدى، پيدايش شب و روز كه از گردش زمين به دور خود پديدار مى شود، نشانه روشنى از قدرت توست، نظم دقيقى كه در اين طلوع و غروب خورشيد قرار داده اى، شگفت انگيز است.
كسانى هستند كه مى خواهند نشانه هاى قدرت تو را ياد كنند و شكر تو را به جا آورند، تو براى آنان شب و روز را پشت سر هم پديدار مى كنى، آنان اين گونه به عظمت و بزرگى تو پى مى برند، در شب و روز به نماز مى ايستند و تو را عبادت مى كنند.

* * *

از ماه و خورشيد و ستارگان سخن گفتى، مناسب مى بينم درباره اين نشانه هاى عظمت تو قدرى بنويسم:
تو ماه را در آسمان آفريدى، شب ها زمين را با نور آن روشن مى كنى، همچنين جزر و مدّ آب درياها به خاطر ماه است.
اگر جزر و مدّ نبود، آب درياها راكد مى ماند و درياها تبديل به مرداب مى شد و هيچ موجود زنده اى نمى توانست در آن زنده بماند، جزر و مدّ سبب حركت و جريان آب دريا مى شود.
در هنگام شب كه آب دريا بالا مى آيد، آب شيرينى كه در دهانه رودخانه است بار ديگر وارد رودخانه مى شود و كشاورزان با آن آب، مزارع خود را سيراب مى كنند.
ماه با گرانش خود، كارِ هزاران تلمبه آب قوى را انجام مى دهد و باعث آبيارى مزارع مى گردد. همچنين امروزه در برخى از كشورها از جزر و مدّ دريا، برق توليد مى كنند.

* * *

تو خورشيد را آفريدى تا گرما و نور را به زمين ارزانى دارد، حرارت سطح خورشيد به شش هزار درجه سانتيگراد مى رسد، حرارت در عمق آن به چهارده ميليون درجه مى رسد.
خورشيد در هر ثانيه، چهار ميليون تُن از وزن خود را به انرژى تبديل مى كند. با اين وجود خورشيد مى تواند بيش از 5 ميليارد سال ديگر نورافشانى كند.
از سطح خورشيد شعله هايى زبانه مى كشد كه گاهى ارتفاع يكى از اين شعله ها به 160 هزار كيلومتر مى رسد، يعنى ارتفاع آن ده برابر قطر زمين مى شود (قطر كره زمين سيزده هزار كيلومتر است).

* * *

در اينجا خورشيد را با سه ستاره مقايسه مى كنم:
1 - از جهت حجم: در آسمان ستارگان زيادى آفريدى، خورشيد يك ستاره است و يك ميليون و سيصد هزار برابر زمين است، امّا تو ستاره اى آفريدى كه هشت ميليارد برابر خورشيد است. (ستاره وى. يو.)
2 - از جهت نور: در آسمان ستاره اى آفريده اى كه 40 ميليون بار از خورشيد درخشان تر است.
دانشمندان آن ستاره را به نام "ال. بى. وى 20-1896" مى شناسند.
3 - از جهت گرما: ستاره اى را خلق كرده اى كه دماى عمق آن تقريباً هزار و پانصد برابر دماى عمق خورشيد است. (ستاره اچ.دى 62166).

* * *

به مجموعه ستارگان، كهكشان گفته مى شود، در آسمان ميليون ها كهكشان وجود دارد. هر كهكشان ميليون ها ستاره دارد.
كشور آمريكا در 1357 شمسى، سفينه اى به آسمان پرتاب كرد، آن ها نام اين سفينه را "ويجر اوّل" گذاشتند. اين سفينه توانست از سيّاره "مشترى" و "زُحل" عبور كند و رهسپار مرزهاى خارجى منظومه خورشيدى شود. در واقع 35 سال طول كشيد تا اين سفينه اين مسير را طى كند. اين سفينه با سرعت شصت و شش هزار كيلومتر در ساعت به پيش مى رفت.
در شهريور 1391 اين سفينه از منظومه خورشيدى خارج شد و به جايى رسيد كه از آنجا خورشيد، مانند نقطه اى كوچك به نظر مى آمد. پس از آن، اين سفينه رهسپار كهكشان زرّافه شد. نام علمى اين كهكشان "اِن.جى.سى 1502" مى باشد.[152]
تجهيزاتى كه در اين سفينه وجود دارد مى تواند 43 سال كار كند، وقتى سال 1400 هجرى شمسى فرا برسد، ديگر اين سفينه نمى تواند اطّلاعاتى به زمين مخابره كند، امّا مى تواند به مسير خود ادامه دهد.
درون اين سفينه لوحى از جنس طلا قرار دارد كه پيام دوستى مردم زمين را بيان مى كند، همچنين اطّلاعات ديجيتالى زيادى در اين سفينه وجود دارد: آثار فرهنگى بزرگان، نمونه هاى از صدا و تصوير موجودات روى زمين و...
چقدر زمان مى برد تا اين سفينه بتواند خود را به كهكشان زرّافه برساند؟
اگر تغييرى در مسير حركت اين فضاپيما روى ندهد، تقريباً 40 هزار سال ديگر از كنار يكى از ستارگان كهكشان زرّافه عبور خواهد كرد. يعنى اگر همه چيز درست پيش برود و بر فرض در آنجا موجود زنده اى باشد، 40 هزار سال ديگر اين اطّلاعات به دست او خواهد رسيد !!

* * *

دورترين كهكشانى كه تاكنون كشف شده است، كهكشان "تار عنكبوت" نام دارد، اين كهكشان ده ميليارد سال نورى از زمين فاصله دارد و با سرعت هزار كيلومتر در ثانيه در حال حركت در فضا مى باشد.
نور مى تواند در يك ثانيه هفت بار زمين را (از روى خط استوا) دور بزند، اين نور وقتى از آن ستارگان جدا مى شود، ده ميليارد سال طول مى كشد تا به زمين برسد.
وقتى من با تلسكوپ هاى قوى به اين كهكشان نگاه مى كنم، چه مى بينم؟
من دارم به ده ميليارد سال قبل نگاه مى كنم ! نور ستارگانى كه من مى بينم ده ميليارد سال قبل، از كهكشان جدا شده است و اكنون به زمين رسيده است !
امشب آن ستارگان در چه وضعيّتى هستند؟ آيا كم نور شده اند؟ آيا پرنور شده اند؟
هيچ كس جز تو نمى داند.
من بايد ده ميليارد سال صبر كنم تا نورِ امشب آن ستارگان به من برسد.
شايد امشب آن ستارگان نابود شده اند، امّا من ده ميليارد سال ديگر مى توانم اين را بفهمم !

* * *