الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّام ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ الرَّحْمَنُ فَاسْأَلْ بِهِ خَبِيرًا (59 )
بُت پرستان مكّه براى نابودى اسلام تلاش هاى زيادى مى كردند، آنان مسلمانان را شكنجه مى دادند و محمّد(صلى الله عليه وآله) را هم تهديد به قتل مى نمودند، تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا نگران تهديدها و كارشكنى آنان نباشد، چون تو پشتيبان او هستى، تو همان خدايى هستى كه آسمان ها و زمين و آنچه را كه بين آن هاست در شش مرحله آفريدى و سپس بر "عرش" خود قرار گرفتى.
تو خداى "رحمان" هستى و بر همه چيز آگاهى دارى، انسان تنها بايد از تو حاجت خويش را بطلبد كه تو راز دل او را مى دانى.

* * *

پس از آن كه آسمان ها و زمين را آفريدى، بر "عرش" قرار گرفتى، "عرش" به معناى "تخت" است. تو بر تخت پادشاهى خود قرار گرفتى.
تو جسم نيستى تا بخواهى بر روى تختِ پادشاهى خودت بنشينى، منظور از "تخت" در اين آيه، علم و دانش توست. علم و دانش تو، همه زمين و آسمان ها را فرا گرفته است. هيچ چيز بر تو پوشيده نيست. تو تختى ندارى كه بر روى آن بنشينى و به آفريده هاى خود فرمان بدهى، تو بالاتر از اين هستى كه بخواهى در مكانى و جايى قرار گيرى. پس معناى صحيح اين قسمت آيه چنين است: "تو بعد از آفرينش زمين و آسمان ها، به تدبير امور جهان پرداختى".
تو آن خداى مهربان و بخشنده مى باشى كه به تدبير جهان پرداختى.
اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله) و پيروان او مى خواهى تا حاجت هاى خود را از تو بخواهند، فقط تو را صدا بزنند و گدايى درگاه تو را بنمايند، فقط تو مى توانى حاجت هاى آنان را بدهى و آنان را به آرزويشان برسانى.

* * *