فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا يَرْكُضُونَ (12 ) لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ (13 )قَالُوا يَاوَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ (14 ) فَمَا زَالَتْ تِلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ (15 )
كافران پيامبران تو را دروغگو مى خواندند، پيامبران به آنان هشدار مى دادند كه از عذاب آسمانى بترسند، امّا آنان، پيامبران را مسخره مى كردند. آنان به زندگى پر زرق و برق و خانه هاى خود دل بسته بودند و به آن فخر مى فروختند.
وقتى آنان نشانه هاى عذاب تو را ديدند، پا به فرار گذاشتند، شايد نجات پيدا كنند، فرشتگانى كه مأمور عذاب بودند به آن ها گفتند: "فرار نكنيد ! به زندگى پر ناز و نعمت خود برگرديد، ببينيد كه آن خانه ها چگونه نابود شد. به خانه هايتان برگرديد شايد كسى از شما سؤال كند كه چرا خانه هايتان ويران شده است، برگرديد به آنان جواب بدهيد".
آنان در جواب گفتند: "واى بر ما كه كافر و ستمكار بوديم"، آنان وقتى عذاب را ديدند از خواب غفلت بيدار شدند، امّا ديگر دير شده بود. آنان پيوسته "واى بر ما !" را زمزمه مى كردند تا اين كه تو همه آن ها را ريشه كن كردى و صداى آنان را خاموش نمودى، آرى، پشيمانى در وقتى كه عذاب فرا رسد، هيچ سودى ندارد.

* * *