وَاقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِيَ شَاخِصَةٌ أَبْصَارُ الَّذِينَ كَفَرُوا يَا وَيْلَنَا قَدْ كُنَّا فِي غَفْلَة مِنْ هَذَا بَلْ كُنَّا ظَالِمِينَ (97 )إِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَهَا وَارِدُونَ (98 ) لَوْ كَانَ هَؤُلَاءِ آَلِهَةً مَا وَرَدُوهَا وَكُلٌّ فِيهَا خَالِدُونَ (99 )لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَهُمْ فِيهَا لَا يَسْمَعُونَ (100 )
وعده حقّ كه همان قيامت است، نزديك مى شود، چشمان كافران از وحشت خيره مى ماند و مى گويند: "اى واى بر ما كه از اين روز، غافل بوديم، ما به خود ستم كرديم و فرصت ها را از دست داديم". فرشتگان به آنان مى گويند: "به زودى شما و آنچه مى پرستيديد هيزم جهنّم مى شويد، شما به سوى جهنّم مى رويد".[40]
اگر اين بُت ها، خدا بودند، هرگز به سوى جهنّم برده نمى شدند، كافران با چشم خود مى بينند كه فرشتگان بُت ها را به سوى جهنّم مى برند تا در آتش سوزان جهنّم بسوزانند.
در آن روز، كافران و بُت ها براى هميشه در آتش جهنّم خواهند بود و هيچ راه نجاتى براى آنان نخواهد بود.
كافران در جهنّم فريادها و ناله هاى دردناك دارند، فرياد مى زنند شايد كسى به آنان كمك كند و آنان را از آتش برهاند، امّا هيچ كس به آنان پاسخ نمى دهد و هيچ سخنى كه مايه اميد آنان باشد نمى شنوند و اميدشان نااميد مى شود.

* * *