وَإِذَا رَأَوْكَ إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَذَا الَّذِي بَعَثَ اللَّهُ رَسُولًا (41 ) إِنْ كَادَ لَيُضِلُّنَا عَنْ آَلِهَتِنَا لَوْلَا أَنْ صَبَرْنَا عَلَيْهَا وَسَوْفَ يَعْلَمُونَ حِينَ يَرَوْنَ الْعَذَابَ مَنْ أَضَلُّ سَبِيلًا (42 )
بُت پرستان مكّه وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) را مى ديدند، تنها كارى كه مى كردند اين بود كه او را مسخره مى كردند، آنان به يكديگر مى گفتند: "آيا اين همان كسى است كه ادّعاى پيامبرى مى كند؟ آيا خدا او را براى هدايت ما فرستاده است؟ او تا ديروز در ميان ما فردى عادى بود، چگونه شد كه اكنون چنين ادّعايى مى كند؟ اگر ما بر عبادت بُت هاى خود ايستادگى نمى كرديم، او ما را گمراه مى كرد".
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را با قرآن براى هدايت آنان فرستاده اى و آنان پيامبر تو را مايه گمراهى خود مى خوانند، اين چه سخنى است كه آنان مى گويند؟
تو در عذاب اين كافران شتاب نمى كنى، به آنان مهلت مى دهى، امّا وقتى عذاب تو را ببينند، خواهند فهميد كه چه كسى گمراه است، وقتى كه مرگ آنان فرا رسد و فرشتگان پرده از چشمان آنان برگيرند و آنان جهنّم و آتش سوزان آن را ببينند، از اين سخن خود پشيمان مى شوند، امّا آن وقت ديگر پشيمانى سودى ندارد.

* * *