الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الاَْرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآَتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الاُْمُورِ (41 )
در اينجا از كسانى سخن مى گويى كه وقتى تو حكومت زمين را به آنان مى دهى، نماز را برپا مى دارند و زكات را پرداخت مى كنند، مردم را به خوبى ها دعوت مى كنند و از زشتى ها باز مى دارند. به درستى كه سرانجام همه كارها با توست.

* * *

يكى از ياران امام باقر(عليه السلام) اين آيه را خواند، او دوست داشت بداند كه قرآن در اين آيه درباره چه كسانى سخن گفته است؟ او با خود فكر كرد كه خوب است سؤال خود را از امام باقر(عليه السلام)بپرسد، او باور داشت كه امام باقر(عليه السلام) بهترين كسى است كه مى تواند قرآن را تفسير كند.
امام باقر(عليه السلام) در جواب او چنين فرمود: "اين آيه درباره مهدى(عليه السلام) و ياران او است، خدا فرمانروايىِ شرق و غرب زمين را به آن ها مى دهد. در آن روزگار، اسلام دين همه مردم دنيا مى شود و همه ظالمان و ستمگران به دست آنان نابود مى شوند، هيچ ظلم و ستمى روى زمين نخواهد بود، زيرا آنان امر به معروف و نهى از منكر مى كنند".[66]
آرى، در اين آيه تو از روزگار ظهور مهدى(عليه السلام) سخن گفتى، اين وعده اى است كه به همه مؤمنان دادى كه سرانجام، حكومت زمين به دست بندگان خوب تو مى رسد، تو هميشه به وعده ات وفا مى كنى.

* * *

چند آيه قبل درباره جنگ "بدر" بود، تو به پيامبر اجازه دادى تا با بُت پرستان جنگ كند، پيامبر موفّق شد تا بُت پرستى را در سرزمين حجاز ريشه كن كند. جنگِ آن روز پيامبر، آغاز يك راه بود، پايان آن، زمان ظهور مهدى(عليه السلام) است كه در سرتاسر دنيا، نداىِ اذان به گوش خواهد رسيد.
آرى تو در اين چند آيه از آغاز و پايان يك راه مقدّس سخن گفتى، مهدى(عليه السلام)همان كسى است كه مى آيد و جهان را پر از عدل و داد مى كند.