وَالَّذِينَ يَرْمُونَ الُْمحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِينَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدًا وَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ (4 ) إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ وَأَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (5 )
تو مى دانى كه ممكن است افراد بى تقوا به خاطر حسادت و دشمنى به عدّه اى تهمت زنا بزنند.
تهمت زنا، گناه بزرگى است. اگر كسى زن پاكدامنى را به زنا متّهم كرد بايد چهار شاهد بياورد و آن چهار شاهد گواهى بدهند كه آن زن زنا كرده است، امّا اگر چهار شاهد پيدا نشد، بايد به تهمت زننده هشتاد تازيانه زد.
اين قانون تو براى مجازات كسى است كه به ديگران تهمت زنا مى زند. به تهمت زننده بايد هشتاد تازيانه زد و ديگر گواهى او قبول نمى شود و او فاسق و تبهكار است و عذاب سختى در روز قيامت در انتظار اوست.
تو به گواهى و شهادت دادن مسلمان اهميّت زيادى دادى، اگر كسى وصيّت كرد بايد كسى را گواه بگيرد و اگر زنى از شوهرش طلاق گرفت بايد دو نفر گواه باشند(در هنگام طلاق بايد دو نفر به عنوان شاهد وجود داشته باشند و به آن طلاق گواهى بدهند، اين حكم اسلام است).
كسى كه به زن يا مردى تهمت زنا زد و نتوانست چهار شاهد بياورد، ديگر گواهى و شهادت او پذيرفته نمى شود و نبايد به سخن او توجّهى نمود، البتّه اگر او از تهمت زدن توبه كرد و به جبران گذشته پرداخت و اعمال و رفتار خود را اصلاح نمود، عفو و بخشش تو شامل حال او مى شود كه تو خداى بخشنده و مهربان هستى.

* * *

زنا، گناه بزرگى است و تو مجازات آن را بيان كردى، امّا براى اجراى اين مجازات، شرايط سختى قرار داده اى.
اكنون سؤالى مطرح مى شود: چگونه ثابت مى شود كسى زنا كرده است؟
زنا به يكى از دو روش زير ثابت مى شود:
* روش اوّل: اعتراف كردن: وقتى كه خود زناكار، چهار بار به گناه زنا اعتراف كند، گاهى پيش مى آيد كه زناكار از گناه خود پشيمان مى شود و تصميم مى گيرد تا در اين دنيا، مجازات شود و از عذاب جهنّم نجات پيدا كند. او خودش چنين تصميمى مى گيرد و نزد قاضى مى رود و چهار بار به گناه خود اعتراف مى كند، او حقّ ندارد نام طرف مقابل خود را بيان كند، اعتراف او فقط براى خود او قبول است و بعد از چهاربار اعتراف، مجازات مى شود.
* روش دوم: شهادت دادن: وقتى چهار نفر زناكار را در حال زنا ببينند و آن چهار شاهد نزد قاضى بيايند و با هم شهادت بدهند كه فلان شخص زنا كرده است.
آن چهار نفر بايد به صورت دقيق و جزئى، عمل جنسى زناكار را گزارش بدهند. اگر چهار نفر نزد قاضى بيايند و بگويند: "ديديم كه زناكار با زنى در يك بستر خوابيده بودند"، اين سخن آنان پذيرفته نمى شود و به اين چهار نفر هشتاد تازيانه مى زنند.
اگر سه نفر آنان نزد قاضى آمدند و شهادت دادند و نفر چهارم روز بعد آمد، بايد هر چهار نفر را هشتاد تازيانه بزنند. شهادت بايد در يك مجلس باشد.
اگر چهار نفر با هم آمدند و گفتند: "ما به چشمان خود ديديم كه فلان مرد با فلان زن، زنا مى كرد، ما عمل جنسى آنان را به صورت دقيق ديديم"، در اين صورت است كه شهادت آنان قبول مى شود و مرد و زن زناكار مجازات مى شوند. البتّه اگر ثابت بشود كه مرد زن را مجبور به زنا كرده است، فقط مرد مجازات مى شود.

* * *

وقتى اين مطلب را خواندم به اين سؤال رسيدم: چرا اسلام اين قدر در شرايط اثبات زنا سخت گرفته است؟
هرچه فكر مى كنم مى بينم چنين چيزى بسيار كم اتّفاق مى افتد: اين كه مرد و زنى زنا كنند و چهار نفر، اين كار آنان را به صورت دقيق و جزئى ببينند.
گويا هدف اسلام چيز ديگرى است، اسلام مى خواهد كه زنا علنى و آشكار نباشد.
اسلام نمى خواهد انسان ها را زود مجازات كند، اسلام درِ توبه را باز گذاشته است، گناهكاران مى توانند از گناه خود توبه كنند و خدا گناه آنان را مى بخشد.
آرى، اگر جامعه به سوى بى بندوبارى جنسى پيش رفت، وقت مجازات فرا مى رسد. اگر وضع جامعه به جايى رسيد كه مرد و زن آشكارا زنا كنند، بايد آنان را مجازات سختى كرد.

* * *