وَيَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنْفَعُهُمْ وَلَا يَضُرُّهُمْ وَكَانَ الْكَافِرُ عَلَى رَبِّهِ ظَهِيرًا (55 ) وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا (56 )
مردم مكّه بُت ها را مى پرستيدند، بُت هايى كه هيچ سود و زيانى براى آنان نداشتند، آنان اسير جهل و نادانى خود شده بودند، آنان از بُت ها طلب حاجت مى كردند و در مقابلشان سر به سجده مى گذاشتند و از آن ها مى ترسيدند و گاهى فرزندان خود را براى بُت ها قربانى مى كردند تا از خشم آنان در امان بمانند.
آن مردم نادان يكديگر را در بُت پرستى يارى مى كردند، آنان از شيطان پيروى مى كردند. تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى هدايت آنان فرستادى، امّا آنان در دشمنى با محمّد(صلى الله عليه وآله) با هم متّحد شده بودند، آنان از هدايتى كه تو برايشان فرستاده بودى، گريزان بودند.
محمّد(صلى الله عليه وآله) آنان را به بهشت بشارت مى داد و از عذاب روز قيامت مى ترساند، وظيفه او اين بود كه پيام تو را به آنان برساند، او فقط مأمور به وظيفه بود، نه ضامن نتيجه !
تو از او خواستى تا قرآن را براى مردم بخواند و آنان را به سوى حقّ راهنمايى كند، اگر در اين ميان، عدّه اى از قبول حقّ سر باز زدند و راه گمراهى را برگزيدند، هرگز محمّد(صلى الله عليه وآله)مسئول آنان نيست، آنان به اختيار خود راه شيطان را انتخاب كرده اند و سزاى آن را هم خواهند ديد.

* * *