بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَيْءٌ عَظِيمٌ (1 ) يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَة عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْل حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ (2 )

از قيامت سخن مى گويى، به همه هشدار مى دهى كه از عذاب آن روز بهراسند و از كفر و بُت پرستى دست بردارند و اعمال نيك انجام دهند.
وقتى تو بخواهى قيامت را برپا كنى، ابتدا جهان را نابود مى كنى، كوه ها از جا كنده مى شوند، درياها به هم مى ريزند، زمين و آسمان متلاشى مى شود.
زلزله بزرگ و هولناك فرا مى رسد، در آن روز، مادران نوزادان شيرخوار خود را از ياد مى برند، مادرى كه به نوزادش شير مى دهد، هيچ گاه نوزاد خود را فراموش نمى كند، امّا حادثه روز قيامت آن قدر هولناك است كه مادران نوزادان خود را فراموش مى كنند. هر زن حامله اى از ترس و وحشت، جنين خود را سقط مى كند، همه انسان ها مى ميرند، جهان نابود مى شود.
مدّتى مى گذرد، آن وقت تو اراده مى كنى تا قيامت را برپا كنى، همه انسان ها زنده مى شوند و براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند، آن روز جهنّم شعله مى كشد و انسان ها دچار وحشت و اضطراب مى شوند. هر كس به آنان نگاه كند، تصوّر مى كند كه آنان مست شده اند، امّا آنان مست نيستند، عذاب آن روز شديد است و از ترس، عقل و هوش خود را از دست داده اند. روز قيامت، پنجاه سال (به سال هاى قيامت) طول مى كشد، تشنگى، وحشت و اضطراب، مردم را فرا مى گيرد.
در آن روز، مؤمنان در سايه رحمت تو هستند و از اين وحشت در امان هستند، اين وعده اى است كه تو به آنان داده اى.

* * *