لَوْ أَرَدْنَا أَنْ نَتَّخِذَ لَهْوًا لَاتَّخَذْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا إِنْ كُنَّا فَاعِلِينَ (17 )
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را فرستادى تا مردم را از بُت پرستى برهاند و آنان را به يكتاپرستى فرا خواند. آنان تو را به عنوان خدا قبول داشتند، امّا در مقابل بت ها سجده مى كردند.
آنان سه بُت را بيش از همه احترام مى گرفتند و آن سه بُت را دختران تو مى دانستند:
عُزّى: سنگى صاف و سياه بود.
لات: سنگى چهارگوش و بزرگ بود.
مَنات: بُت بزرگى بود و آن را دختر بزرگ تو مى خواندند.
تو خداى يگانه اى و هيچ فرزندى ندارى، نه پسر نه دختر، اين انسان است كه فرزند دارد، انسان يك روزى از بين مى رود و فرزندش جاى او را مى گيرد. تو هرگز فرزند ندارى، هميشه بوده و خواهى بود.[9]
اكنون با اين بُت پرستان سخن مى گويى، سخنى كه آنان را به فكر فرو برد، شايد از خواب غفلت بيدار شوند: "اى مردم ! اگر مى خواستم فرزندى براى خود انتخاب كنم، فرزندى مناسب با خود انتخاب مى كردم، من چنين كارى نمى كنم".[10]
آرى، اگر بر فرض تو مى خواستى فرزندى براى خود بگيرى، چرا بايد سنگى صاف و سياه را به فرزندى بگيرى؟ چرا بايد اين سنگ ها كه نه سخنى مى گويند و نه كارى مى كنند را به عنوان دختر خود انتخاب كنى؟
چرا اين بُت پرستان قدرى فكر نمى كنند؟ آيا آنان عظمت آسمان و جهان را نمى بينند، تو آسمان ها و اين جهان با اين عظمت را آفريدى، پس چرا بايد سنگى بى خاصيت را به عنوان دختر خود انتخاب كنى؟

* * *

در اين آيه واژه "لَهْوًا" ذكر شده است، بيشتر كسانى كه قرآن را ترجمه كرده اند، اين كلمه را به معناى "سرگرمى" گرفته اند و اين آيه را اين چنين ترجمه كرده اند: "اگر مى خواستيم سرگرمى انتخاب كنيم، چيزى مناسب با خود انتخاب مى كرديم".
آقاى ابن قُتيبه در قرن سوم هجرى زندگى مى كرد، او واژه شناس معروفى است و در زمينه واژه هاى قرآن كتابى نوشته است كه در نوع خود بى نظير است. اسم كتاب او "غريبُ القرآن" است. او وقتى به اين آيه مى رسد، واژه "لَهْوًا" را "فرزند" معنا مى كند.[11]
با توجّه به سخن او ترجمه آيه چنين مى شود: "اگر مى خواستيم فرزندى براى خود انتخاب كنيم، فرزندى مناسب با خود انتخاب مى كرديم".

* * *