بَلْ قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَام بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْيَأْتِنَا بِآَيَة كَمَا أُرْسِلَ الاَْوَّلُونَ (5 ) مَا آَمَنَتْ قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْيَة أَهْلَكْنَاهَا أَفَهُمْ يُؤْمِنُونَ (6 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) براى كافران قرآن مى خواند و از حوادث روز قيامت مى گفت: "روزى كه خورشيد خاموش مى شود، كوه ها متلاشى مى شوند، درياها به جوش مى آيند، آتش جهنّم برافروخته مى گردد...".
وقتى كافران اين سخنان را مى شنيدند، مى گفتند: "محمّد خواب پريشان ديده است كه اين سخنان را مى گويد، اينها را خودش ساخته است. او يك شاعر است، اگر راست مى گويد معجزه اى براى ما بياورد، همان گونه كه پيامبران قبل براى مردم معجزه مى آوردند".
آرى، امّت هاى قبل هم از پيامبران معجزه خواستند، وقتى پيامبران براى آن ها آن معجزه را آوردند، آنان باز ايمان نياوردند، آن وقت بود كه تو عذاب را نازل كردى و همه آنان را نابود كردى.
مردم مكّه از محمّد(صلى الله عليه وآله) تقاضاى معجزه مى كنند، آيا آنان پس از نزول معجزه ايمان خواهند آورد؟
تو از روى مهربانى، خواسته آنان را اجابت نكردى، زيرا اگر معجزه اى آسمانى فرا رسد و باز هم، از قبول حقّ خوددارى كنند، عذاب آنان فوراً نازل مى شود.
اين يك قانون توست: ديدن معجزه، ورود به جهانِ شهود است، كسى كه به جهان شهود وارد شود، اگر كفر بورزد، فورى به عذاب گرفتار مى شود، تو مى خواستى باز هم به آنان فرصت بدهى، شايد در آينده، به حقّ و حقيقت ايمان بياورند و هدايت شوند.
اگر آنان مى خواهند حقّ را بشناسند، معجزه قرآن براى آنان كافى است. هيچ كس نمى تواند سوره اى مانند قرآن بياورد، اين معجزه براى اثبات پيامبرى محمّد(صلى الله عليه وآله) كفايت مى كند.

* * *