فَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا كُفْرَانَ لِسَعْيِهِ وَإِنَّا لَهُ كَاتِبُونَ (94 ) وَحَرَامٌ عَلَى قَرْيَة أَهْلَكْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا يَرْجِعُونَ (95 )
هر كس عمل نيكو انجام داده باشد و مؤمن باشد، سعى او بدون پاداش نمى ماند، تو اعمال نيك او را مى نويسى و در روز قيامت به او پاداش مى دهى و او را در بهشت جاى مى دهى. اين سرگذشت گروه مؤمنان است.
امّا سرگذشت گروه كافران چه مى شود؟
تو هرگز مردم شهرى را بدون اتمام حجّت به عذاب گرفتار نساختى، ابتدا پيامبرى را به سوى بزرگان و پيشوايان آنان فرستادى تا آنان را به طاعت و بندگى تو دعوت كنند، امّا آنان مخالفت كردند و بر تبهكارى خود اصرار ورزيدند، مردم آن شهر نيز از رهبران خود پيروى كردند و سخن پيامبر تو را دروغ خواندند، آن وقت بود كه عذاب فرا رسيد و همه آنان را نابود كردى و شهرشان را زير و رو كردى.
براى مثال وقتى قوم نوح، سخنان نوح(عليه السلام) را قبول نكردند، آنان را به طوفان سختى گرفتار كردى و زمين را از وجود آنان پاك ساختى.
وقتى كافران عذاب تو را با چشم خود ديدند، پرده هاى غرور و غفلت از برابر چشمانشان كنار رفت، آنان آرزو كردند كه اى كاش براى جبران اين همه خطا بار ديگر به دنيا باز مى گشتند ! امّا ديگر كار از كار گذشته است، آنان همه فرصت هاى خود را تباه كردند و با لجاجت سعادت را از خود دور كردند.
اين قانون توست: وقتى كافران را به عذاب گرفتار مى سازى، ديگر به آنان فرصت بازگشت نمى دهى، بازگشت آنان ممنوع است و ديگر راهى براى جبران ندارند.
آرى، عذاب جهنّم در انتظار آنان است، آنان براى هميشه در ميان شعله هاى سوزان جهنّم گرفتار مى شوند و راهى براى نجات خود نمى يابند.

* * *