هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ تُرَاب ثُمَّ مِنْ نُطْفَة ثُمَّ مِنْ عَلَقَة ثُمَّ يُخْرِجُكُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ ثُمَّ لِتَكُونُوا شُيُوخًا وَمِنْكُمْ مَنْ يُتَوَفَّى مِنْ قَبْلُ وَلِتَبْلُغُوا أَجَلًا مُسَمًّى وَلَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (67 ) هُوَ الَّذِي يُحْيِي وَيُمِيتُ فَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (68 )
تو همه را از بُت پرستى نهى مى كنى، كسانى كه گرفتار جهل و نادانى بودند به بُت پرستى رو آورده بودند، امّا كسانى كه نشانه ها و معجزات آشكار تو را ديدند بايد از بُت پرستى پرهيز كنند و تسليم فرمان تو باشند كه تو پروردگار جهانيان هستى.
تو آن خدايى هستى كه آدم(عليه السلام) را از خاك آفريدى و فرزندان او را از نطفه و سپس از قطره كوچك خونى خلق كردى. وقتى زمان تولّد انسانى مى رسد، به صورت نوزادى ناتوان به دنيا مى آيد.
طول عمر هر انسانى مشخّص است، تو او را رشد مى دهى و به او روزى مى دهى تا به سنّ جوانى مى رسد و كاملاً نيرومند مى شود. گروهى از انسان ها قبل از رسيدن به سنّ پيرى مى ميرند و گروهى هم به سنّ پيرى مى رسند و سرانجام به سرآمد عمر خود مى رسند. همه اين ها نشانه قدرت توست، باشد كه انسان ها عاقلانه بينديشند.
تو آن خدايى هستى كه زنده مى كنى و مى ميرانى، تو بر هر كارى توانا هستى، هرگاه چيزى را اراده كنى، آن چيز بدون هيچ فاصله اى به وجود مى آيد. هرچه را كه بخواهى بيافرينى، كافى است بگويى: "باش !" و آن، خلق مى شود.

* * *