فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْض يَتَسَاءَلُونَ (50 )قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ إِنِّي كَانَ لِي قَرِينٌ (51 ) يَقُولُ أَئِنَّكَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِينَ (52 )أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِينُونَ (53 ) قَالَ هَلْ أَنْتُمْ مُطَّلِعُونَ (54 ) فَاطَّلَعَ فَرَآَهُ فِي سَوَاءِ الْجَحِيمِ (55 ) قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينِ (56 ) وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنْتُ مِنَ الُْمحْضَرِينَ (57 ) أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ (58 )إِلَّا مَوْتَتَنَا الاُْولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (59 ) إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (60 )لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ (61 )
مؤمنان غرق نعمت هاى زيباى تو هستند، تو به آنان پاداش بى اندازه داده اى، پاداشى كه هيچ قلمى نمى تواند آن را وصف كند، گروهى از آنان با گروه ديگر سخن مى گويند.
يكى از آنان اين چنين مى گويد: "من در دنيا دوستى داشتم. او همواره به من مى گفت كه آيا زنده شدن پس از مرگ را قبول دارى؟ سخن او اين بود: وقتى ما مُرديم و بدن ما به مشتى خاك و استخوان تبديل شد، ديگر زنده نمى شويم. اى مؤمنان ! آيا دوست داريد اكنون از آن دوستم خبرى بگيريد و ببينيد چه به سر او آمده است؟".
تو مى دانى كه آن مؤمن مى خواهد از حال و روزِ دوست خود آگاه شود، پس تو پرده ها را از ميان او و جهنّم برمى دارى، آن مؤمن از جا برمى خيزد و به جهنّم نگاه مى كند و دوست خود را در ميان آتش سوزان مى بيند، آنگاه به او چنين مى گويد: "به خدا قسم، نزديك بود كه مرا نيز به هلاكت بكشانى ! اگر لطف خدا شامل حال من نمى شد، من نيز همانند تو در آتش جهنّم گرفتار مى شدم".
آرى، وقتى آن مؤمن در دنيا بود، اين سخن هاى كفرآميز را از دوست خود مى شنيد، چيزى نمانده بود كه وسوسه هاى آن دوست ناباب در قلب او اثر گذارد، امّا تو او را يارى كردى و با لطف خويش او را راهنمايى كردى و هدايت خويش را براى او فرستادى و او سخنان دوستش را نپذيرفت و بر ايمان خود باقى ماند. آن مؤمن با تمام وجود، شكر تو را به جا مى آورد.
سپس او به بقيّه مؤمنان رو مى كند و از روى خوشحالى به آنان مى گويد: "اى مؤمنان ! بدانيد كه ما هرگز نمى ميريم، ما در دنيا به خدا ايمان آورديم و مرگ ما فرا رسيد، ما يك بار مرگ را تجربه كرديم، سپس خدا ما را زنده نمود و در بهشت جاى داد، بدانيد كه ما براى هميشه در اينجا خواهيم بود و هيچ رنج و عذابى براى ما نخواهد بود، به راستى كه اين همان رستگارى و پيروزى بزرگ است".
آرى، چه سعادتى بالاتر از اين؟
مؤمنان براى هميشه غرق نعمت هاى زيباى تو هستند، نعمت هايى كه هيچ كس نمى تواند آن را بيان كند. شنيدن كى بوَد مانند ديدن ! براى به دست آوردن اين رستگارى، همه بايد تلاش كنند و عمل نيك انجام دهند.

* * *

به اين سخن تو فكر مى كنم: وقتى من براى دنيا كار و تلاش مى كنم، در واقع دارم عمر با ارزش خود را صرف حبابى مى كنم كه روى آب است، حبابى كه پايدار نيست و بى ارزش است و نابود مى شود !
تو مرا دعوت مى كنى تا براى آخرت كار كنم، اگر من جوانى و عمر خويش را در راه تو صرف كنم به سعادت جاودان مى رسم، سعادتى كه هرگز پايان ندارد. بار ديگر سخن تو را مى خوانم: "براى رسيدن به بهشت، همه بايد تلاش كنند و عمل نيك انجام دهند".

* * *