فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ يَنْظُرُونَ (19 ) وَقَالُوا يَا وَيْلَنَا هَذَا يَوْمُ الدِّينِ (20 ) هَذَا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ (21 ) احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا كَانُوا يَعْبُدُونَ (22 ) مِنْ دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِيمِ (23 )
قبل از قيامت، به اسرافيل كه يكى از فرشتگان توست، فرمان مى دهى تا در صور خود بدمد، اينجاست كه همه چيز نابود مى شود. فقط تو مى مانى و هيچ كس و هيچ چيز باقى نمى ماند، پس از مدّتى، تو اراده مى كنى كه قيامت را برپا كنى، اسرافيل را دوباره زنده مى كنى، او بار ديگر در صور خود مى دمد و همه زنده مى شوند.
كافران مى گويند: "واى بر ما ! اين همان روز قيامت است، اين همان روزى است كه همه به سزاى اعمال خود مى رسند".
فرشتگان به آنان مى گويند: "امروز، روز جدايى حقّ از باطل است ! همان روزى كه شما آن را دروغ مى پنداشتيد".
آرى، در دنيا مؤمنان و كافران در كنار هم زندگى مى كردند، امّا قيامت، روز جدايى است، مؤمنان به بهشت مى روند و كافران در آتش جهنّم مى سوزند، تو به فرشتگان دستور مى دهى: "ستمكاران و پيروان آنان و بُت هايى را كه مى پرستيدند را جمع كنيد و همه را به سوى جهنّم ببريد".

* * *