وَمَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فِي الْخَلْقِ أَفَلَا يَعْقِلُونَ (68 )
اكنون اين سخن تو را مى خوانم: "به هر كس عمر طولانى دهم، در سنّ پيرى، او را ناتوان مى كنم، آيا فكر نمى كنيد؟".
آرى، من مى دانم اگر عمر انسان طولانى شود، ضعيف و ناتوان مى شود و او هر چه را آموخته است از ياد مى برد.

* * *

تو از ذكر اين مطلب، چه هدفى داشتى؟ چه پيامى را مى خواستى به من برسانى؟
عدّه اى معتقد بودند: "خدايى وجود ندارد، اين طبيعت است كه انسان را به وجود مى آورد، وقتى نطفه انسان در رحم مادر قرار مى گيرد رشد مى كند و بزرگ مى شود، سپس نوزاد انسان به دنيا مى آيد، او غذا مى خورد و به صورت طبيعى رشد مى كند. شب ها و روزها مى گذرد و او بزرگ و بزرگ تر مى شود تا به سنّ بلوغ مى رسد، پس از آن، او ازدواج مى كند، از او فرزندى متولّد مى شود و همين طور نسل بشر ادامه پيدا مى كند، اين گذشت زمان است كه سبب رشد انسان مى شود.".
در اين آيه تو پيام خود را به آنان چنين مى گويى: "شما مى گوييد كه گذشت زمان، انسان را رشد مى دهد، پس چرا وقتى عمر انسان زياد شد، گذشت زمان، او را ناتوان تر مى كند؟ اگر طبيعت، انسان را به وجود مى آورد و او را رشد مى دهد، پس چرا يك باره، اين انسان به سوى ناتوانى و سستى مى رود؟ چرا كسانى كه بسيار پير مى شوند ديگر قادر به هيچ كارى نيستند؟ چرا همه چيز را فراموش مى كنند؟ چرا حتّى نمى توانند از جاى خود بلند بشوند؟ اين ضعف و ناتوانى از كجا آمده است؟ اگر طبيعت، انسان را آفريده بود، انسان از كمال به نقصان باز نمى گشت !".[19]
آرى، تو انسان را آفريدى، وقتى او به دنيا مى آيد، ناتوان است، تو او را از ناتوانى به توانايى رساندى، بار ديگر او را در زمان پيرى به ناتوانى برمى گردانى تا همه بدانند اين توانايى از خودشان يا از طبيعت نيست، اين بزرگ ترين درس خداشناسى است، تو بهترين دليل خداشناسى را در وجود خود انسان قرار داده اى، آيا كسى در آن فكر مى كند؟