بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ حم (1 ) تَنْزِيلُ الْكِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ (2 ) غَافِرِ الذَّنْبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ شَدِيدِ الْعِقَابِ ذِي الطَّوْلِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ إِلَيْهِ الْمَصِيرُ (3 ) مَا يُجَادِلُ فِي آَيَاتِ اللَّهِ إِلَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَلَا يَغْرُرْكَ تَقَلُّبُهُمْ فِي الْبِلَادِ (4 )كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوح وَالاَْحْزَابُ مِنْ بَعْدِهِمْ وَهَمَّتْ كُلُّ أُمَّة بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ وَجَادَلُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ فَأَخَذْتُهُمْ فَكَيْفَ كَانَ عِقَابِ (5 ) وَكَذَلِكَ حَقَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ أَصْحَابُ النَّارِ (6 )
در ابتدا، دو حرف "حا" و "ميم" را ذكر مى كنى، قرآن معجزه اى است كه از همين حروف "الفبا" شكل گرفته است.
اين كتابى است كه از طرف تو براى هدايت انسان ها نازل شده است، تو خداى توانا هستى و به همه چيز آگاهى دارى و گناهان بندگانت را مى بخشى و توبه آنان را مى پذيرى، تو كافران را به سختى كيفر مى كنى.
تو به بندگانت نعمت فراوان مى دهى، همه نعمت ها از آنِ توست، خدايى جز تو نيست. تو در روز قيامت همه را زنده مى كنى و همه براى حسابرسى به پيشگاه تو حاضر مى شوند.
تو قرآن را بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل كردى، كسانى كه در جستجوى حقيقت بودند به آن ايمان آوردند، امّا بزرگان مكّه راه كفر را برگزيدند و با سخنان باطل خود با قرآن ستيزه كردند.
آنان وقتى شنيدند كه تو در قرآن از زنده شدن انسان ها در روز قيامت سخن گفته اى، به مردم چنين گفتند: "چگونه مى شود وقتى ما مُرديم و به مشتى خاك و استخوان تبديل شديم، دوباره زنده شويم؟". آنان اين سخنان باطل را بر زبان آوردند و مى خواستند حقّ را نابود كنند. تو به آنان مهلت دادى و در عذاب آنان شتاب نكردى.
آنان در ناز و نعمت بودند و ثروت زيادى داشتند، عدّه اى از مسلمانان با خود گفتند: "اينان دشمنانِ قرآن هستند، پس چرا خدا ثروتشان را از آن ها نمى گيرد؟".
اكنون تو پاسخ اين سؤال را اين گونه مى دهى، تو با محمّد(صلى الله عليه وآله)سخن مى گويى ولى منظور تو اين است كه مسلمانان درس خود را فرا بگيرند. اين سخن توست:
اى محمّد ! مبادا غوطهور شدن آنان در ناز و نعمت تو را بفريبد ! مبادا خودنمايى آنان تو را بفريبد !
اى محمّد ! از اين نعمت هاى آنان در تعجّب نباش ! بدان كه همه، بهره اندكى است كه به زودى نابود مى شود و جايگاه آنان جهنّم است، پس در ثروتى كه پس از آن آتش جهنّم باشد، هيچ خيرى نيست.
پيش از اين قوم نوح(عليه السلام) و قوم هاى ديگر بودند كه ثروت زيادى داشتند، آنان پيامبران خود را دروغگو شمردند، هر قومى تلاش مى كرد تا پيامبر خود را دستگير و هلاك كند، كافران با سخنان باطل با مؤمنان ستيز مى كردند و مى خواستند حقّ را از بين ببرند، من مدّت زمانى به آن ها مهلت دادم امّا سرانجام آنان را به عذاب سختى گرفتار ساختم، به راستى كه كيفر آنان چقدر سخت و دردناك بود !
و اين گونه فرمان من بر كافران به حقيقت پيوست و آنان از اهل آتش هستند.

* * *