وَإِذَا مَسَّ الاِْنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيبًا إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُو إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا إِنَّكَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ (8 )
تو آن خدايى هستى كه در لحظه هاى بى كسى انسان را يارى مى كنى، وقتى براى او گرفتارى و زيانى پيش مى آيد، همه خدايان دروغين را فراموش مى كند و فقط تو را صدا مى زند و از تو يارى مى خواهد.
تو در حقّ او مهربانى مى كنى و نعمت خود را بر او ارزانى مى دارى و او را نجات مى دهى، امّا وقتى همين انسان به ساحل آرامش رسيد، سختى ها را از ياد مى برد، او فراموش مى كند كه چگونه به درگاه تو التماس مى كرد تا نجاتش دهى، كار او به آنجا مى رسد كه بُت ها را شريك تو قرار مى دهد و مردم را به پرستش بُت ها فرا مى خواند، او مردم را از راه تو باز مى دارد.
تو به چنين انسانى مهلت مى دهى و هرگز در عذاب او شتاب نمى كنى، او چند روزى از لذّات دنيا بهره مند مى شود، امّا در روز قيامت براى هميشه در آتشى سوزان خواهد سوخت.

* * *