وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنْبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآَنٌ مُبِينٌ (69 ) لِيُنْذِرَ مَنْ كَانَ حَيًّا وَيَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكَافِرِينَ (70 )
قرآن، كلامى زيبا است، هر كس كه به زبان عربى آشنا باشد، زيبايى متن آن را درك مى كند، هيچ كس نمى تواند مانند قرآن سخن بگويد، هيچ كس نمى تواند سوره اى همانند آن بياورد، قرآن سخن توست.
بزرگان كافران، زيبايى قرآن را درك مى كردند، آنان مخفيانه به آيات قرآن گوش مى كردند، امّا براى اين كه مردم به قرآن ايمان نياورند به همه مى گفتند: "قرآن، شعر است و محمّد هم شاعرى بيش نيست".
در اين آيه پاسخ آنان را مى دهى: "من به پيامبر خود شعر نياموختم، زيرا شعر و شاعرى شايسته مقام او نيست، اين سخنانى كه او براى شما مى گويد، چيزى جز پند و موعظه نيست، اين قرآن است كه من بر او نازل كردم تا حقّ را براى شما آشكار كند. من از او خواسته ام تا با اين قرآن هر كس را كه زنده دل است بيم دهد و از عذاب قيامت بترساند، با اين قرآن، حجّت بر كافران تمام مى شود و اين گونه است كه عذاب بر كافران حتمى مى گردد".
آرى، محمّد(صلى الله عليه وآله)قرآن را براى همه مردم مى خواند، گروهى كه حق طلب هستند و به آن ايمان مى آورند، اينان همان كسانى هستند كه دل هايشان زنده است و سخن حقّ را مى پذيرند، امّا گروهى ديگر حقّ را مى شناسند امّا به آن كفر مىورزند، آنان اسير لجاجت ها و تعصّب هاى خود شده اند، وقتى پيام قرآن به گوش آنان رسيد، حجّت بر آنان تمام مى شود، ديگر در روز قيامت نمى توانند بگويند: "خدايا ! ما حقّ را نمى شناختيم"، تو حقّ را براى آنان آشكار كردى و آنان آن را انكار كردند.

* * *

به راستى چرا شعر و شاعرى، شايسته مقام پيامبر نيست؟
شاعران غرق در پندار شاعرانه خود هستند، آنان در بند منطق و استدلال نيستند، شعر شاعران از هيجان هاى عاطفى آنان تراوش مى كند، اين هيجان ها هر زمانى، شاعران را به هر سويى مى برند.
وقتى از كسى راضى و خشنود هستند، با شعر خود او را مدح مى كنند و از او فرشته اى زيبا مى سازند، امّا ساعتى ديگر، اگر از همان شخص خشمگين شوند، با شعر خود، او را بدترين انسان ها خطاب مى كنند. شعر شاعران، منطق ندارد و از احساس آن ها پيروى مى كند.
محمّد(صلى الله عليه وآله)هرگز شاعر نيست و قرآن او هم شعر نيست !
قرآن، سخنى حساب شده است و منطق دارد و بزرگ ترين درس هاى زندگى را به انسان مى دهد. شاعران از خال يار خود سخن مى گويند، محمّد(صلى الله عليه وآله)از يكتاپرستى و عدالت سخن مى گويد و از مردم مى خواهد از زشتى ها دورى كنند. انديشه هاى محمّد(صلى الله عليه وآله)، ساختار و نظم دارد.

* * *