كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آَيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُولُو الاَْلْبَابِ (29 )
تو آسمان ها و زمين را بيهوده نيافريدى، بلكه از آفرينش آن هدفى داشتى، تو همه جهان را در خدمت انسان قرار دادى و او را گُل سرسبد همه موجودات قرار دادى، جهان را براى انسان آفريدى و انسان را براى رسيدن به كمال.
امّا راه رسيدن به كمال چيست؟ انسان چگونه مى تواند اين مسير را بپيمايد؟ چه كسى او را راهنمايى مى كند؟ آيا تو انسان را به حال خود رها كرده اى؟
هرگز.
تو قرآن را بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل كردى تا انسان ها در آياتش انديشه كنند و خردمندان از آن پند گيرند، قرآن كتابى پر خير و بركت است، راه سعادت را به انسان نشان مى دهد.
قرآن، كتاب زندگى است، تو راه و رسم زندگى را در آن بيان كرده اى !
افسوس كه مسلمانان با قرآن تو فاصله دارند ! آنان قرآن را براى ثواب مى خوانند و به معناى آن توجّه نمى كنند.
در اين آيه چنين مى گويى: "من قرآن را فرستادم تا انسان ها در آن فكر كنند"، تو قرآن را براى آن نفرستادى كه من براى ثواب آن را بخوانم و نفهمم كه چه مى خوانم !