وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آَلِهَةً لَعَلَّهُمْ يُنْصَرُونَ (74 ) لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُنْدٌ مُحْضَرُونَ (75 )
بُت پرستان به جاى اين كه تو را بپرستند، به پرستش بُت ها رو آوردند، آنان تصوّر مى كردند كه اين بُت ها مى توانند به آنان كمك كنند و آنان را از سختى ها برهانند، امّا اين بُت ها، جز قطعه اى از سنگ و چوب نيستند و هرگز نمى توانند به كسى نفعى برسانند يا كسى را يارى كنند.
روز قيامت كه فرا رسد، بُت پرستان به صورت لشكرى پشت سر بُت ها قرار مى گيرند، تو فرمان مى دهى كه بُت ها را در آتش جهنّم اندازند.
بُت پرستان بُت ها را شريك تو مى دانستند، امّا وقتى مى بينند كه تو فرمان مى دهى كه همه بُت ها در آتش جهنّم انداخته شوند، اميدشان نااميد مى شود. اگر اين بُت ها، شريك تو بودند، هرگز در آتش جهنّم نمى سوختند.
تو فرمان مى دهى كه همه بُت پرستان نيز به سوى جهنّم برده شوند، وقتى آنان در آتش سوزان مى سوزند، فرياد مى زنند شايد كسى به آنان كمك كند و آنان را از آتش نجات دهد، امّا هيچ كس به آنان پاسخ نمى دهد، آنان سخنى كه سبب خوشحالى آنان باشد نمى شنوند و اميدشان نااميد مى شود.[20]

* * *