إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوَى وَكَانُوا أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْء عَلِيًما (26 )
اكنون مى خواهى از لطفى كه در حقّ مسلمانان نمودى، سخن بگويى، به راستى چگونه شد كه در اين سفر، پيمان صلح بين مسلمانان و كافران بسته شد؟
كافران با دل هايى سرشار از تعصّب جاهليّت با مسلمانان روبرو شدند و نگذاشتند كه مسلمانان خانه تو را زيارت كنند، كافران به بُت هاى خود سوگند ياد كردند كه مانع ورود مسلمانان به مكّه شوند.
گروهى از مسلمانان با خود گفتند: "مگر ما از آنان چه مى خواهيم؟ ما مى خواهيم خانه خدا را زيارت كنيم و برگرديم؟ چرا آنان اين گونه با ما رفتار مى كنند؟".
اينجا بود كه تو آرامش و خويشتن دارى را بر پيامبر و مؤمنان نازل كردى و روحيّه تقوا را كه شايسته آن بودند، همراه آنان قرار دادى تا در آن لحظات سخت، گرفتار خشم و عصبانيّت نشوند، به راستى كه آنان بيش از هر كس سزاوار و شايسته تقوا بودند.
اگر در آن لحظات حسّاس و مهم، مسلمانان نيز خشمناك مى شدند، جنگى سخت در مى گرفت و گروهى از مسلمانانى كه مخفيانه ايمان آورده بودند و كسى آن ها را نمى شناخت، كشته مى شدند. تو آرامش را بر قلب ياران پيامبر نازل كردى و اين گونه بود كه پيمان صلح ميان كافران و مسلمانان امضا شد و اين مقدّمه اى براى يك پيروزى بزرگ تر شد، تو خدايى هستى كه به همه چيز آگاه هستى و آينده را مى دانى، تو مى دانستى كه اين پيمان صلح چه بركت هاى زيادى براى مسلمانان دارد. آنان در آن لحظات حساس، صبر كردند و به پيروزى بزرگ، دست يافتند.