بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ حم (1 ) تَنْزِيلٌ مِنَ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ (2 ) كِتَابٌ فُصِّلَتْ آَيَاتُهُ قُرْآَنًا عَرَبِيًّا لِقَوْم يَعْلَمُونَ (3 )بَشِيرًا وَنَذِيرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ (4 )وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّة مِمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ وَفِي آَذَانِنَا وَقْرٌ وَمِنْ بَيْنِنَا وَبَيْنِكَ حِجَابٌ فَاعْمَلْ إِنَّنَا عَامِلُونَ (5 )
در ابتدا، دو حرف "حا" و "ميم" را ذكر مى كنى، اين دو حرف از حروف الفبا مى باشند، قرآن معجزه اى است كه از همين حروف "الفبا" شكل گرفته است.
اين كتابى است كه از طرف تو براى هدايت انسان ها نازل شده است، تو خداى بخشنده و مهربان هستى و گناهان بندگانت را مى بخشى و توبه آنان را مى پذيرى.
اين قرآن، كتابى است كه مطالب آن به روشنى بيان شده است. تو در قرآن به شيوايى براى آگاهان سخن گفتى. كسانى كه از فهم و آگاهى بهره دارند از نور قرآن استفاده مى كنند.
قرآن مؤمنان را به رحمت و بهشت وعده مى دهد و كافران را از عذاب مى ترساند، امّا بيشتر انسان ها از اين قرآن روى گردان مى شوند و سخن حقّ را نمى شنوند.
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را فرستادى و او قرآن را براى مردم مكّه مى خواند و آنان را به يكتاپرستى دعوت مى كرد، امّا آن مردم در جهل و نادانى گرفتار شده بودند و به خرافاتى ايمان داشتند كه از نياكانشان شنيده بودند. آنان بُت ها را دختران تو مى دانستند و در مقابل آن بُت ها به سجده مى افتادند.
محمّد(صلى الله عليه وآله) از هر فرصتى استفاده مى كرد تا با آنان سخن بگويد، شايد از خواب غفلت بيدار شوند و به رستگارى برسند، امّا آن مردم به محمّد(صلى الله عليه وآله)چنين گفتند: "اى محمّد ! به دنبال چه هستى؟ هدف تو چيست؟ چرا اين قدر خودت را خسته مى كنى؟ چرا براى ما دل مى سوزانى؟ ما نمى فهميم تو چه مى گويى ! ما به سخن تو گوش نمى دهيم، ما هرگز بُت پرستى را رها نمى كنيم. اين دين پدران ماست. به خودت زحمت نده ! با ما سخن مگو ! ما را به حال خود بگذار، تو بر دين خودت باش و ما هم بر دين خود !".

* * *