وَكَمْ أَرْسَلْنَا مِنْ نَبِيّ فِي الاَْوَّلِينَ (6 ) وَمَا يَأْتِيهِمْ مِنْ نَبِيّ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (7 ) فَأَهْلَكْنَا أَشَدَّ مِنْهُمْ بَطْشًا وَمَضَى مَثَلُ الاَْوَّلِينَ (8 )
درست است كه گروهى از مردم مكّه محمّد(صلى الله عليه وآله) را دروغگو خطاب كردند، امّا اين اوّلين بار نيست كه انسان ها، پيامبر تو را دروغگو مى پندارند، تو پيامبران زيادى را براى هدايت آنان فرستادى، پيامبران مردم را به يكتاپرستى فرا خواندند ولى مردم پيامبران را مسخره كردند و به سخنانشان ايمان نياوردند، تو به آنان مهلت دادى و وقتى مهلت آنان به پايان رسيد، عذاب را بر آنان نازل كردى، آنان كه نابود شدند از مردم مكّه بسيار نيرومندتر بودند، امّا وقتى عذاب نازل شد، هيچ چيز نتوانست آنان را نجات دهد.
وقتى طوفان سهمگين قوم نوح(عليه السلام) را فرا گرفت، وقتى تندبادهاى وحشتناك بر قوم عاد نازل شد، هيچ يار و ياورى نداشتند، وقتى زلزله اى ويرانگر قوم صالح(عليه السلام) را دربرگرفت، وقتى باران سنگريزه بر قوم لوط(عليه السلام) فرود آمد، كسى نتوانست آنان را يارى كند، آنان حاصل كارهاى خود را ديدند.

* * *