وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحًا مِنْ أَمْرِنَا مَا كُنْتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَلَا الاِْيمَانُ وَلَكِنْ جَعَلْنَاهُ نُورًا نَهْدِي بِهِ مَنْ نَشَاءُ مِنْ عِبَادِنَا وَإِنَّكَ لَتَهْدِي إِلَى صِرَاط مُسْتَقِيم (52 ) صِرَاطِ اللَّهِ الَّذِي لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الاَْرْضِ أَلَا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الاُْمُورُ (53 )
قرآن به فرمان تو بر محمّد(صلى الله عليه وآله)نازل شد، همان قرآنى كه مايه حيات دل هاى انسان ها مى باشد، قبل از اين كه قرآن بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل شود، او از قرآن خبر نداشت، او نمى دانست قرآن چيست و به محتواى آن، ايمان و آگاهى نداشت، اين لطف تو بود كه شامل حال او شد و قرآن بر او نازل شد و او به تمام محتواى آن ايمان پيدا كرد.
تو قرآن را نورى قرار دادى كه به وسيله آن هر كس را كه بخواهى هدايت كنى، هر انسان حقيقت جويى از هدايت قرآن بهره مند مى شود و به آن ايمان مى آورد، امّا هر كس راه لجاجت را برگزيند از هدايت آن بى بهره مى گردد، تو قرآن را براى همه انسان ها فرستادى، امّا فقط كسانى اين هدايت را مى پذيرند كه خودشان ايمان به قرآن را انتخاب كنند، كسى كه قرآن را مى شنود ولى از روى لجاجت به آن ايمان نمى آورد هدايت نمى شود.
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا به وسيله اين قرآن، مردم را به راه راست راهنمايى كند، راه راست، همان راه توست، آنچه در آسمان ها و زمين است از آنِ توست، بازگشت همه به سوى توست.

* * *

در آيه 52 چنين مى خوانم: "اى محمّد ! تو قبل از اين كه قرآن به تو نازل شود نمى دانستى كتاب و ايمان چيست".
منظور از "كتاب"، قرآن است.
منظور از "ايمان" اين است كه پيامبر قبل از نزول قرآن، به محتواى آن ايمان نداشت. محمّد(صلى الله عليه وآله) از دين و آيين پيامبران قبل پيروى مى كرد، او يكتاپرست بود و هرگز بُت ها را نپرستيد.
مناسب است سخنى از على(عليه السلام)را در اينجا بنويسم. على(عليه السلام)مى گويد: "وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله)كودك بود، خدا يكى از فرشتگان را همراه او كرد. اين فرشته همواره محمّد(صلى الله عليه وآله) را به خوبى ها راهنمايى مى كرد".[46]
از اين سخن فهميده مى شود كه لطف و هدايت خدا از همان كودكى شامل محمّد(صلى الله عليه وآله)شده است، البتّه او در آن زمان، وظيفه نداشته است ديگران را به يكتاپرستى فرا بخواند. وقتى او به سنّ چهل سالگى رسيد، خدا او را به پيامبرى مبعوث كرد و قرآن را بر قلب او نازل كرد و از او خواست تا مردم را به يكتاپرستى فرا خواند. او قبل از اين كه پيامبر شود، يك لحظه هم بُت ها را نپرستيد.

* * *

راه راست همان راه توحيد، نبوّت و امامت است، خدا از پيامبرش خواست تا على(عليه السلام) را به مردم معرّفى كند و از آنان بخواهد از او پيروى كنند. خدا هرگز انسان ها را بدون امام رها نمى كند، او دوازده امام را از گناه و زشتى ها پاك گرداند و به آنان مقام عصمت داد و وظيفه هدايت مردم را به دوش آنان نهاد.
امروز راه مهدى(عليه السلام) راهى است كه مرا به سعادت مى رساند، پيروى از مهدى(عليه السلام)، همان راه راست است كه مايه رستگارى و سعادت مى شود.[47]