وَيُعَذِّبَ الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِكِينَ وَالْمُشْرِكَاتِ الظَّانِّينَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ عَلَيْهِمْ دَائِرَةُ السَّوْءِ وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَلَعَنَهُمْ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَهَنَّمَ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (6 ) وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيًما (7 )
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواست از مدينه به سوى مكّه حركت كند، دستور داد تا مسلمانان غير از شمشير، هيچ اسلحه ديگرى با خود برندارند، هيچ كس حقّ نداشت تير و كمان و نيزه همراه خود بياورد. عدّه اى از منافقان كه از مرگ مى ترسيدند با خود گفتند: "اين مردم مى خواهند بدون هيچ اسلحه اى به مكّه بروند، گويا آنان فراموش كرده اند كه اهل مكّه دشمن آنان هستند و سه جنگ بدر، اُحد و خندق بين آنان واقع شده است. به خدا قسم اين مردم به سوى مرگ مى روند و هيچ كدامشان زنده برنمى گردند".
منافقان در مدينه ماندند و پيامبر را همراهى نكردند، آنان به وعده هاى تو باور نداشتند و به تو گمان بد بردند و فكر كردند كه تو مسلمانان را به سوى قتلگاه مى فرستى !
همين طور بُت پرستان وقتى خبر آمدن مسلمانان را شنيدند خوشحال شدند و با خود گفتند: "اين بهترين فرصت است، آنان با خود تير و كمان و نيزه ندارند، به آنان حمله مى كنيم و همه را مى كشيم"، آنان هم خيال كردند كه تو مؤمنان را تنها مى گذارى. آن بُت پرستان هم به تو گمان بد بردند.
تو منافقان و كافران را عذاب خواهى كرد، همان كافرانى كه به تو گمان بد بردند. روزگار مصيبت بارى در انتظار آنان است، تو بر آنان خشم گرفته اى و آنان را از رحمت خود دور كرده اى، روز جهنّم براى آنان روز بسيار سختى خواهد بود، تو جهنّم را كه مكان بسيار بدى است براى مجازات آنان آماده كرده اى، تو قدرت و توانايى عذاب آنان را دارى زيرا لشكريان آسمان ها و زمين از آنِ توست، همه فرشتگان آسمان ها و زمين گوش به فرمان تو هستند، تو توانا هستى و همه كارهاى تو از روى حكمت است.

* * *