وَلَقَدْ آَتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكّ مِنْهُ مُرِيب (45 )مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ أَسَاءَ فَعَلَيْهَا وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّام لِلْعَبِيدِ (46 ) إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ وَمَا تَخْرُجُ مِنْ ثَمَرَات مِنْ أَكْمَامِهَا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنْثَى وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ أَيْنَ شُرَكَائِي قَالُوا آَذَنَّاكَ مَا مِنَّا مِنْ شَهِيد (47 ) وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَدْعُونَ مِنْ قَبْلُ وَظَنُّوا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِيص (48 )
تو مى دانستى كه محمّد(صلى الله عليه وآله)دوست دارد همه مردم ايمان بياورند، وقتى او مى ديد كه گروهى از بزرگان مكّه اين چنين راه كفر را برگزيده اند، اندوهناك مى شد، اينجا بود كه تو با محمّد(صلى الله عليه وآله)چنين سخن گفتى:
اى محمّد ! من به انسان ها حقّ انتخاب دادم، همواره مؤمن و كافر در همه زمان ها بوده است، موسى پيامبر من بود، به او كتاب تورات را دادم، امّا قوم او دچار اختلاف شدند، عدّه اى ايمان آوردند و عدّه اى هم كافر شدند.
من در مجازات دشمنان خود عجله نمى كنم، به آنان فرصت مى دهم، اين قانون من است كه به همه انسان ها مهلت مى دهم، اگر اين قانون من نبود، من همه كافران را نابود مى كردم.
اى محمّد ! بارها از تو خواسته ام تا بُت پرستان را از عذاب روز قيامت بترسانى، امّا آنان همواره در شك و ترديدند، اگر آنان به روز قيامت ايمان داشتند، دست از بُت پرستى برمى داشتند.
من در روز قيامت سزاى اعمال همه را به صورت كامل مى دهم و آنان نتيجه كارهاى خود را مى بينند. هر كس عمل نيكى انجام دهد سود كرده است و هر كس هم بدى كند ضرر كرده است و من كمترين ظلم و ستمى به بندگان روا نمى دارم.
اى محمّد ! آنان از تو مى پرسند كه قيامت چه زمانى برپا مى شود؟ فقط من زمان برپايى قيامت را مى دانم. هيچ كس ديگرى از آن خبر ندارد. من خواسته ام زمان برپايى قيامت مخفى باشد تا انسان ها، قيامت را دور ندانند و همواره در انتظار آن باشند و خود را براى رهايى از سختى هاى آن روز آماده كنند.
اى محمّد ! كافران فكر مى كنند كه مى توانند چيزى را از من پنهان كنند، امّا هرگز چيزى از من مخفى نمى ماند، من مى دانم چه شكوفه اى ميوه مى شود، هر زنى كه باردار مى شود من جنس آن را مى دانم، من مى دانم چه زمانى كودكش به دنيا مى آيد، من آنچه در زمين و آسمان است را مى دانم و به رفتار همه انسان ها آگاهى كامل دارم.
اى محمّد ! امروز آن ها بُت ها را مى پرستند و به خاطر بُت ها با تو دشمنى مى كنند و قرآن تو را جادو و دروغ مى پندارند، در روز قيامت من آنان را زنده مى كنم، فرشتگان زنجيرهاى آهنين بر گردن آن ها مى اندازند و آنان را با صورت بر روى زمين مى كشند و به سوى جهنّم مى برند. در آن روز به آنان مى گويم: "آن بُت هايى كه شما مى پرستيديد و خيال مى كرديد شريك من هستند، كجايند؟ چرا شما را يارى نمى كنند؟ چرا از شما شفاعت نمى كنند؟". آنان در جواب مى گويند: "ما اقرار مى كنيم كه هيچ دليلى بر اين ادّعاى خود نداريم"، آن وقت است كه همه بُت ها از نظرشان محو و نابود مى شوند و آنان مى فهمند كه هيچ راه نجاتى ندارند و در آتش جهنّم گرفتار خواهند شد.

* * *

در اينجا دو نكته را مى نويسم:
* نكته اوّل
فصل بهار كه فرا مى رسد، درختان ميوه، شكوفه مى دهند، وقتى من به باغى بروم، هزاران هزار شكوفه مى بينم، امّا هيچ كس نمى داند كدام يك از اين شكوفه ها، تبديل به ميوه خواهد شد؟ كدام با وزش باد به زمين خواهد افتاد؟ خدا به آينده اين شكوفه ها علم دارد، مى داند كدام شكوفه ميوه مى شود، ميوه آن به كجا مى رود، چه كسى در چه زمانى و در كجا، آن ميوه را مى خورد؟
همچنين خدا مى داند كه كدام نطفه تبديل به فرزند مى شود، او مى داند كه آيا اين نطفه تا مرحله تولّد، زنده مى ماند؟ آيا سقط مى شود يا نه؟ او از بارور شدن حيوانات هم خبر دارد.
* نكته دوم
روز قيامت هيچ تكيه گاهى جز خدا نيست، در آن روز، همه بُت هايى كه آنان براى خود ساخته بودند، نابود مى شوند و آنان هيچ اثرى از آن بُت ها نمى يابند.
آن وقت است كه اميد بُت پرستان نااميد مى شود و افسوس مى خورند كه چرا بُت هايى را پرستش كردند كه نابودشدنى بود.