أَفَمَنْ كَانَ عَلَى بَيِّنَة مِنْ رَبِّهِ كَمَنْ زُيِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ (14 ) مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِيهَا أَنْهَارٌ مِنْ مَاء غَيْرِ آَسِن وَأَنْهَارٌ مِنْ لَبَن لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ وَأَنْهَارٌ مِنْ خَمْر لَذَّة لِلشَّارِبِينَ وَأَنْهَارٌ مِنْ عَسَل مُصَفًّى وَلَهُمْ فِيهَا مِنْ كُلِّ الَّثمَرَاتِ وَمَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ كَمَنْ هُوَ خَالِدٌ فِي النَّارِ وَسُقُوا مَاءً حَمِيًما فَقَطَّعَ أَمْعَاءَهُمْ (15 )
هرگز مؤمن و كافر يكسان نيستند، مؤمن به سوى هدايت مى رود و كافر به سوى گمراهى !
مؤمن دليل روشنى از سوى تو دارد و راه و هدف خود را به روشنى مى بيند و به سوى رستگارى مى رود، امّا كافر در گمراهى است، زشتى عمل او در چشمش زيبا جلوه مى كند و از هوس هاى خود پيروى مى كند. سرانجام مؤمن بهشت است و سرانجام كافر جهنّم.
اكنون تو بهشتى را كه به مؤمنان پرهيزكار وعده داده اى، وصف مى كنى: بهشت، باغ بسيار بزرگ و باصفايى است كه در آنجا چهار نوع نهر وجود دارد:
نهر آب زلال و گوارا كه هيچ گاه بدبو نمى شود.
نهرى از شير خالص كه طعم آن هرگز تغيير نمى كند.
نهرى از شراب پاك كه مايه لذّت هر كسى است كه از آن بنوشد.
نهرى از عسل كه صاف و خالص مى باشد.
در بهشت انواع ميوه ها وجود دارد، اين ها گوشه اى از نعمت هايى است كه تو در آنجا براى مؤمنان آماده كرده اى، بالاتر از همه اين ها، آمرزش توست كه شامل حال آنان مى شود.
به راستى آيا اين مؤمنان با كافران برابرند؟ همان كافرانى كه براى هميشه در آتش جهنّم مى سوزند و وقتى تشنه مى شوند آبى سوزان به آنان داده مى شود كه اندرون آنان را متلاشى مى كند.
پس از مدّتى،بار ديگر جسم كافران به حالت اوّل باز مى گردد تا دوباره آن آب جوشان به آنان داده شود، در جهنّم از مرگ خبرى نيست و آنان براى هميشه اين گونه عذاب مى شوند.