قُلْ إِنْ كَانَ لِلرَّحْمَنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعَابِدِينَ (81 ) سُبْحَانَ رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ (82 )
بُت پرستان بُت هاى خود را دختران تو مى دانستند و در مقابل آنان سجده مى كردند، اكنون تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا به آنان چنين بگويد:
اى مردم ! من هر چقدر با شما سخن گفتم، سخنم را قبول نكرديد، اكنون به شما چنين مى گويم: اگر خدا فرزندى مى داشت، من اوّل كسى بودم كه از فرزند خدا اطاعت مى كردم، زيرا ايمان و اعتقاد من به خدا بيشتر از شما است.
اى مردم ! شما به خدا سخنانِ ناروايى را نسبت مى دهيد، خدايى كه آسمان ها و زمين را آفريده است و خداىِ عرش است، از اين نسبت ها به دور است.

* * *

در اينجا مناسب است دو نكته را بنويسم:
* نكته اوّل
خدا مى دانست كه بُت پرستان، اسير لجاجت شده اند، براى همين به محمّد(صلى الله عليه وآله)فرمان داد كه با آنان اين گونه سخن بگويد، آرى، خدا هرگز فرزند ندارد، امّا اگر بر فرض او فرزند مى داشت، محمّد(صلى الله عليه وآله)اوّلين كسى بود كه از فرزند خدا اطاعت مى كرد.
اين مردم چقدر جاهل بودند كه قطعه هاى سنگ را فرزند خدا مى دانستند، مگر آن سنگ ها چه كارى مى توانستند انجام دهند؟
خدا نه از تنهايى مى ترسد و نه نياز به كمك دارد كه بخواهد فرزندى داشته باشد، اين يك قانون است: هر چيزى كه فرزند داشته باشد، محكوم به فناست.
* نكته دوم
او خداىِ "عرش" است. منظور از "عرش" در اينجا چيست؟
عرش در لغت به معناى "تخت" است، منظور از "عرش" در اينجا "مجموعه جهان" مى باشد، خدا جسم نيست تا بخواهد بر روى تختِ پادشاهى خودش بنشيند. او بالاتر از اين است كه بخواهد در مكانى و جايى قرار بگيرد.
منظور از "عرش" در اين آيه همه زمين و آسمان ها مى باشد.
وقتى پادشاه بر روى تخت خود مى نشيند، در واقع او قدرت و احاطه خود را به كشور خود نشان مى دهد. خدا همه جهان هستى را آفريده است و بر آن قدرت كامل دارد.

* * *