وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آَمَنُوا لَوْ كَانَ خَيْرًا مَا سَبَقُونَا إِلَيْهِ وَإِذْ لَمْ يَهْتَدُوا بِهِ فَسَيَقُولُونَ هَذَا إِفْكٌ قَدِيمٌ (11 ) وَمِنْ قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا كِتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِيًّا لِيُنْذِرَ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِينَ (12 )إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (13 ) أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (14 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) مردم مكّه را به يكتاپرستى فرا خواند، گروهى از افراد فقير به او ايمان آوردند، اينان پيروان محمّد(صلى الله عليه وآله)بودند: ابوذر، ياسر، سميّه و عمّار ! آنان فقير بودند و دستشان از مال دنيا خالى بود و از طبقه ضعيف جامعه بودند، عدّه اى از بردگان هم مسلمان شده بودند، افرادى مانند "بلال" كه برده اى سياه بود.
محمّد(صلى الله عليه وآله) براى بزرگان مكّه هم قرآن مى خواند و از آنان مى خواست يكتاپرست شوند، بزرگان مكّه با خود مى گفتند: "اگر اين اسلام چيز خوبى بود، هرگز فقيران و بردگان در پذيرش آن، بر ما پيشى نمى گرفتند، ما كه ثروت زيادى داريم به خوبى ها سزاوارتر هستيم، معلوم مى شود كه اسلام چيز خوبى نبوده است كه ما به آن ايمان نياورده ايم".
آرى، آنان گرفتار خودخواهى شده بودند و خود را از بقيّه برتر مى ديدند، اين غرور و تكبّر مانعى بر سر راه آنان بود، آنان آيات قرآن را مى شنيدند، آياتى كه از عذاب جهنّم سخن مى گفت و به آنان هشدار مى داد كه دست از بُت پرستى بردارند، وقتى آنان اين آيات را مى شنيدند، فطرتشان به آنان هشدار مى داد، امّا براى اين كه صداىِ فطرت خود را خاموش كنند با خود مى گفتند: "اين قرآن، همان افسانه هاى قديمى است !".
اين چه سخنى است كه آنان مى گويند؟ چرا قرآن را افسانه مى دانند؟ آيا آنان خيال مى كنند كه قرآن اوّلين كتاب آسمانى است؟ آيا خيال مى كنند كه قبل از آن، تو كتابى نازل نكرده اى؟
تو قبل از آن، كتاب تورات را بر موسى(عليه السلام) نازل كردى، كتابى كه مايه هدايت و رحمت بود، اين قرآن هم آموزه هاى تورات را تأييد مى كند و به زبانى شيوا و روشن حقايق را بيان مى كند، قرآن به ستمكارانى كه راه كفر را برگزيدند، هشدار مى دهد و آنان را از عذاب روز قيامت مى ترساند و به نيكوكاران بشارت مى دهد.

* * *

مى خواهم بدانم قرآن به نيكوكاران چه بشارتى مى دهد؟
بشارت بهشت.
آرى، نيكوكارانى كه بُت ها را نپرستيدند و گفتند: "خداى ما، همان خداى يگانه است"، سرنوشت خوبى خواهند داشت. همان كسانى كه با سختى هاى زيادى روبرو شدند ولى در اين سختى ها صبر و استقامت كردند. آنان در روز قيامت هيچ ترس و اندوهى نخواهند داشت.
روز قيامت كه فرا رسد، آنان اهل بهشت خواهند بود و جاودانه در آنجا خواهند ماند، بهشت، پاداش اعمالى است كه آنان در دنيا انجام داده اند.

* * *