وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا رَبَّنَا أَرِنَا الَّذَيْنِ أَضَلَّانَا مِنَ الْجِنِّ وَالاِْنْسِ نَجْعَلْهُمَا تَحْتَ أَقْدَامِنَا لِيَكُونَا مِنَ الاَْسْفَلِينَ (29 )
اگر كسى به بلايى مبتلا شود و راه نجاتى پيدا نكند، به فكر آن مى افتد كه مقصّر را پيدا كند و انتقام خود را از او بگيرد. كسانى هم كه در جهنّم گرفتار مى شوند به فكر يافتن مقصّر مى افتند.
كافرانى كه در جهنّم هستند دو گروه مى باشند:
1 - گروه رهبران: شياطين و رهبران كافر كه مردم را به كفر فرا خواندند.
2 - گروه پيروان: كسانى كه از گروه رهبران پيروى كردند.
در روز قيامت پيروان مى فهمند كه به خاطر پيروى از رهبران خود، چه سعادتى را از دست داده اند و آرزو مى كنند كه انتقام خود را از رهبران خود بگيرند، براى همين چنين دعا مى كنند: "بارخدايا ! آنانى كه ما را گمراه كردند به ما نشان بده تا آن ها را لگدمال كنيم تا با آن همه غرور و تكبّر، ذليل ترين مردم شوند !".
پيروان يك عمر از رهبران خود اطاعت كردند و حاضر بودند جان خود را فداى رهبران خود كنند، امّا در آن روز آرزو دارند كه آنان را زير پاى خود قرار دهند، شايد سوز دل آنان فرو نشيند.