فَإِمَّا نَذْهَبَنَّ بِكَ فَإِنَّا مِنْهُمْ مُنْتَقِمُونَ (41 ) أَوْ نُرِيَنَّكَ الَّذِي وَعَدْنَاهُمْ فَإِنَّا عَلَيْهِمْ مُقْتَدِرُونَ (42 )
در قرآن به كافران مكّه وعده دادى كه اگر به انكار و كفر خود ادامه دهند، عذاب آنان فرا خواهد رسيد، كافران وقتى اين مطلب را شنيدند با خود گفتند: "محمّد، دير يا زود، از دنيا مى رود، با مرگ او، اين وعده ها هم بى اثر مى شود".
اكنون با پيامبر چنين سخن مى گويى: "اى محمّد ! آنان چه فكر باطلى مى كنند، حتّى اگر مرگ تو فرا رسد، حتماً از آنان انتقام مى گيرم يا در زمان حيات تو، آنچه از عذاب به آنان وعده داده ام نشان مى دهم. اى محمّد ! فرقى نمى كند تو زنده باشى يا نه، من بر هلاك كردن آنان توانايى دارم و به زودى وعده من فرا مى رسد".
اين دو آيه زمانى نازل شد كه پيامبر در مكّه بود، بعداً پيامبر به مدينه هجرت كرد، در سال دوم هجرى، در جنگ "بدر" خدا پيامبر را يارى كرد، در آن روز گروهى از اين كافران كشته شدند و به سزاى عملشان رسيدند.

* * *