قُلْ مَا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْر فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْء شَهِيدٌ (47 )
در آيه 23 سوره شورى به محمّد(صلى الله عليه وآله) فرمان دادى تا به مردم چنين بگويد: "براى اين رسالت از شما مزدى نمى خواهم جز اين كه خاندان مرا دوست بداريد".
محمّد(صلى الله عليه وآله) آن آيه را براى مردم مكّه خواند، آنان وقتى آن آيه را شنيدند با خود گفتند: "محمّد(صلى الله عليه وآله) بُت هاى ما را خدايان دروغين مى پندارد، او مى گويد بت هاى ما در روز قيامت در آتش خواهند سوخت، او اين گونه از خدايان ما بدگويى مى كند، ولى به ما مى گويد كه خاندان او را دوست بداريم".
اكنون تو اين آيه را نازل مى كنى و از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا به آنان چنين بگويد: "اى مردم ! آن پاداشى كه از شما خواسته ام به نفع خود شماست. بدانيد كه پاداش من با خداست و او بر هر چيزى آگاه است".
آرى، اگر پيامبر از آنان خواست تا خاندان او را دوست داشته باشند، براى اين است كه نفع آن به خود آنان مى رسد، هر كس خاندان پيامبر را دوست بدارد، از نعمت هدايت آنان بهره مند مى شود و در روز قيامت از عذاب رهايى مى يابد.[156]

* * *

خاندان پيامبر كيستند؟
اين آيه در مكّه نازل شد، در آن زمان، منظور از خاندان پيامبر، خديجه(عليها السلام)(همسر پيامبر) و دخترش فاطمه(عليها السلام) و على(عليه السلام)بود.
سال ها گذشت. پيامبر به مدينه هجرت كرد، آن روز ديگر خديجه(عليها السلام) از دنيا رفته بود، فاطمه(عليها السلام) با على(عليه السلام) ازدواج كرده بود و حسن و حسين(عليهما السلام) به دنيا آمده بودند، مردم مدينه مى ديدند كه پيامبر قبل از اذان صبح از خانه خود بيرون مى آمد و به درِ خانه فاطمه(عليها السلام) مى آمد و در مى زد و آيه 23 سوره احزاب را مى خواند: "خدا اراده كرده است كه اهل بيت را از هر پليدى پاك نمايد ".
اين گونه همه مردم مى فهميدند كه منظور از "اهل بيت(عليهم السلام)" همان على و فاطمه و حسن و حسين(عليهم السلام) مى باشند.[157]
در واقع اين آيه مى خواهد راه امامت و ولايت را نشان بدهد، امروز هر كس مى خواهد مزد پيامبر را بدهد، بايد مهدى(عليه السلام)را دوست بدارد و از او پيروى كند، زيرا امروز او، جلوه ولايت و امامت است.
من بايد بدانم اگر مهدى(عليه السلام) را دوست بدارم، به خود نفع رسانده ام، درست است مزد رسالت را ادا كرده ام، امّا مهدى(عليه السلام)كه نيازى به اين دوستى من ندارد، اين من هستم كه با اين دوستى، پيش خدا ارزش پيدا مى كنم.
خوشا به حال كسى كه مهدى(عليه السلام) را با تمام وجود دوست دارد و به يارى او مى انديشد !
خوشا به حال كسى كه تلاش مى كند تا نام و ياد مهدى(عليه السلام) را زنده نگاه دارد و سرود مهر تو را سر مى دهد و محبّت او را بر دل هاى مردم، پيوند مى زند !
چنين كسى مزد رسالت پيامبر را به خوبى ادا كرده است و از زندگى خود، توشه اى ارزشمند براى آخرت برگرفته است.

* * *