يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لاَِزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا (28 )وَإِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الاَْخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنْكُنَّ أَجْرًا عَظِيًما (29 )
تو پيامبر را الگوى همه مسلمانان قرار دادى، او بسيار ساده و به دور از هرگونه زرق و برق زندگى مى كرد، بر روى زمين مى نشست، با فقيران و نيازمندان هم سفره مى شد، در سلام كردن از ديگران پيشى مى گرفت، درست است كه او در مدينه حكومتى را تشكيل داد، امّا او هرگز ساده زيستى را ترك نكرد.
همسران پيامبر در آغاز زندگى با او همراه بودند و با شرايط او سازگارى كامل داشتند، امّا وقتى كه حكومت پيامبر در مدينه محكم شد و غنيمت هايى به دست آمد، آنان مثل خيلى از زنان دوست داشتند كه از زينت هاى دنيا بهره مند شوند، لباس هاى گران قيمت بپوشند و غرق در جواهرات شوند.
آنان با خود مى گفتند: "اكنون ديگر پيامبر مى تواند زندگى پر زرق و برقى براى ما درست كند"، براى همين خواسته هاى آنان از پيامبر شروع شد.
اينجا بود كه از پيامبر خواستى تا به همسران خود چنين بگويد: "اگر شما زندگى دنيا و زرق و برق آن را مى خواهيد، بياييد هديه اى به شما بدهم و شما را به خوبى و خوشى، طلاق دهم، امّا اگر رضايت خدا و رضايت پيامبر او و بهشت روز قيامت را مى خواهيد، پس از خواسته هاى خود دست برداريد و بدانيد كه خدا براى نيكوكاران شما، پاداشى ارزنده، آماده كرده است".

* * *

پيامبر قبلاً مهريّه همسران خود را پرداخت كرده بود، تو به پيامبر دستور مى دهى كه اگر همسران او زندگى دنيا را برگزيدند، آنان را طلاق بدهد و هديه اى ارزشمند هم به آنان بدهد تا آنان راضى و خشنود باشند و اين جدايى در محيطى دوستانه انجام گيرد. اگر هم آنان خواستند همسر پيامبر باقى بمانند، بايد زهد را در پيش گيرند و به زندگى ساده قناعت كنند.
اين درس بزرگى براى همه رهبران مذهبى است، پيام اين آيه، براى همه زمان ها و همه مكان ها مى باشد، كسانى كه مى خواهند مردم را به سوى تو فرا بخوانند، بايد خودشان و همسرانشان، زندگى ساده اى داشته باشند و از تجمّل گرايى پرهيز كنند.

* * *