وَاذْكُرْنَ مَا يُتْلَى فِي بُيُوتِكُنَّ مِنْ آَيَاتِ اللَّهِ وَالْحِكْمَةِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ لَطِيفًا خَبِيرًا (34 )
در اينجا بار ديگر با همسران پيامبر چنين سخن مى گويى: "آنچه از آيات و دانش كه در خانه هاى شما بر پيامبر نازل مى شود، فرا گيريد و آن را به ديگران بياموزيد".
تو قرآن را در حالت هاى مختلف بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل مى كردى، گاهى او در نزد همسرانش بود و جبرئيل بر او نازل مى شد و آيه را بر او مى خواند، آرى، گاهى همسران پيامبر اوّلين كسانى بودند كه از نزول آيه جديد باخبر مى شدند.
اكنون تو از همسران پيامبر مى خواهى تا از اين نعمت بزرگ معنوى غافل نشوند و شكر آن را به جا آورند، خانه هاى آنان، كانون وحى است و چشم دل همه مؤمنان به آن خانه ها مى باشد.
سال پنجم هجرى است و هنوز قسمتى از قرآن نازل نشده است، مؤمنان هر روز منتظر هستند تا آيات قرآن نازل شوند و آنان به وظيفه خود عمل كنند و به سعادت نزديك تر شوند.

* * *

پيام اين آيه براى امروز من چيست؟
گاهى من دچار غفلت مى شوم و شيفتگى دنيا با من كارى مى كند كه فقط نعمت هاى مادى را به حساب مى آورم، فكر مى كنم كه ثروت و دارايى من چقدر است، وقتى مى بينم دوستم ثروت بيشترى دارد، غصّه مى خورم كه چرا من از او عقب مانده ام و با خود مى گويم: چرا به اندازه او ثروت ندارم؟
تو هر كس را با قرآن آشنا كردى، نعمتى بزرگ به او داده اى، او بايد شكرگزار اين نعمت باشد.
هيچ نعمتى با نعمت آشنايى با قرآن، قابل مقايسه نيست، همه دنيا و ثروت هاى آن، نابود مى شوند، امّا قرآن براى هميشه مى ماند، اگر كسى عظمت قرآن را درك كند، ديگر ثروت دنيا در چشمش بزرگ جلوه نمى كند.