قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ قُلِ اللَّهُ وَإِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِي ضَلَال مُبِين (24 )
در كتاب طبيعت، هزاران آيه و نشانه قدرت تو وجود دارد، كافى است كه انسان چشم باز كند و به اين آيه ها دقّت كند، هر كس كه با فطرت پاك خود به آسمان ها و زمين بنگرد، هدفمندى جهان هستى را متوجّه مى شود و مى فهمد كه اين جهان خالقى دانا و توانا دارد، خدايى يگانه و مهربان !
آرى، تو به همه انسان ها، نور عقل و فطرت داده اى تا بتوانند راه سعادت را پيدا نمايند.
اگر از اين انسان ها پرسيده شود: "چه كسى روزى شما را از آسمان ها و زمين مى رساند"، فطرت آنان، پاسخ را به خوبى مى داند و در جواب مى گويند: "خداى يگانه به ما روزى مى دهد". اين نور فطرتى است كه تو در نهاد انسان ها قرار دادى. تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى همين سؤال را از بُت پرستان بپرسد.
به راستى چرا عدّه اى حقّ را انكار مى كنند و رو به بُت پرستى مى آورند؟
تو فطرت همه را پاك و خداجو آفريدى، امّا به انسان، اختيار هم دادى تا او راهش را انتخاب كند، عدّه اى حقّ را انكار مى كنند، حاصل اين كار آنان، اين است كه نور عقل و فطرت در دل هايشان خاموش مى شود، هر كس لجاجت به خرج بدهد و بهانه جويى كند و معصيت تو را انجام دهد، نور فطرت از او گرفته مى شود، بر دل او مُهر مى زنى و او به غفلت مبتلا مى شود، ديگر سخن حقّ را نمى شنود و حقّ را نمى بيند.

* * *

چه كسى روزىِ انسان ها را از آسمان ها و زمين مى رساند؟ غذايى كه من مى خورم از گياهان تهيّه شده است، گياهان نياز به آب دارند، خود من هم نياز به آب شيرين دارم. تو از آسمان باران نازل مى كنى تا من سيراب شوم و گياهان رشد كنند.
اگر من فقط به باران فكر كنم، مى توانم به عظمت تو پى ببرم:
تو درياها را آفريدى، خورشيد را به درياها تاباندى، آب درياها را بخار كردى و به آسمان بردى و در آنجا ابرها را تشكيل دادى، تو هواى آسمان را سردتر از زمين قرار دادى تا ابرها شكل بگيرند.
پس از آن، بادها را فرستادى تا آن ابرها را به سرزمين هاى دور ببرند، اگر بادها نبودند، باران فقط بر دريا مى باريد.
بادها ابرها را به سفرى دور و دراز مى برند، وقتى ابرها به مقصد رسيدند، بايد هوا، قدرى سردتر شود، آن وقت است كه بخار آب بر اثر سرما به قطرات آب تبديل مى شود. سرانجام اين جاذبه زمين است كه قطرات باران را به سوى خود جذب مى كند و باران شكل مى گيرد.
آب درياها شور است، ولى آب باران شيرين است. اگر باران شور بود، هيچ گياهى روى زمين نمى روييد. وقتى باران مى بارد، قسمتى از اين باران در زمين جارى مى شود، قسمتى از آن هم در زمين فرو مى رود و به صورت چشمه در مى آيد.
چه كسى درياها را آفريد؟ چه كسى دو سوم كره زمين را از آب قرار داد؟ چه كسى خورشيد را آفريد؟ چه كسى هواى آسمان را سردتر كرد؟ چه كسى باد را فرستاد؟ چه كسى جاذبه زمين را ايجاد كرد؟
همه اين ها درس يكتاپرستى است، فطرت هر انسانى به يكتايى تو شهادت مى دهد.

* * *

اكنون به محمّد(صلى الله عليه وآله) مى گويى تا به بُت پرستان چنين بگويد: "من يكتاپرستم و شما بُت پرست. من خدا را يگانه مى دانم و شما بُت ها را شريك او مى دانيد، من مى گويم هرگز براى خدا شريكى نيست و شما براى او شريك قرار مى دهيد، اين دو عقيده با هم تضاد روشنى دارند. نمى شود كه هر دو، حقّ باشند. يا من بر حقّ هستم يا شما؟ از شما مى خواهم فكر كنيد و حقّ را پيدا كنيد".
خوشى و ناخوشى، زيادى و كمى زندگى دنيا در دست توست، كسانى كه راه ظلم و كفر را انتخاب مى كنند، فكر مى كنند كه با اين كار، صاحب ثروت بيشتر و خوشى دنيا مى شوند، امّا آنان اشتباه مى كنند، زيرا روزىِ همه انسان ها در دست توست، تو روزىِ هر كس را كه بخواهى، وسعت مى دهى و روزى هر كس را كه بخواهى، اندك مى گردانى، تو به همه چيز دانا هستى.
تو باران را از آسمان نازل مى كنى و زمين را با آن، جانى تازه مى بخشى، از هر كس بپرسند: "باران را چه كسى نازل مى كند؟"، به فطرت خويش مى گويد: "خداى يگانه".
تو اين نور فطرت را درون انسان ها قرار دادى تا انسان ها بتوانند راه هدايت را پيدا كنند، حمد و ستايش مخصوص توست كه اين گونه حقّ را براى انسان ها آشكار ساختى و فطرت را به آنان ارزانى داشتى، امّا بيشتر آنان از اين نور فطرت بهره نمى برند و فكر نمى كنند، آنان اسير پندارهاى غلط خويش شده اند و از خرافات پيروى مى كنند.

* * *