وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آَيَاتُنَا بَيِّنَات قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ يُرِيدُ أَنْ يَصُدَّكُمْ عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آَبَاؤُكُمْ وَقَالُوا مَا هَذَا إِلَّا إِفْكٌ مُفْتَرًى وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ (43 )
بزرگان مكّه از بُت پرستى دفاع مى كردند، آنان بُت هايى را شريك تو قرار داده بودند و مردم را به پرستش آن بُت ها تشويق مى كردند و آنان را از راه تو گمراه مى كردند.
محمّد(صلى الله عليه وآله) با آنان بارها سخن گفت ولى آنان حقّ را انكار كردند، زيرا آنان منافع خود را در بُت پرستى مردم مى ديدند، پول، ثروت و رياست آن ها در گرو بُت پرستى بود.
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) براى آنان قرآن مى خواند، آنان به مردم چنين مى گفتند: "اين مرد فقط مى خواهد شما را از دين نياكان شما بازدارد، اين قرآن هم ساخته و بافته ذهن اوست، او دروغ مى گويد، او هرگز فرستاده خدا نيست".
بزرگان مكّه وقتى مى ديدند كه بعضى از مردم شيفته زيبايى قرآن شده اند به
آنان مى گفتند: "اى مردم ! اين قرآن، جادويى بيش نيست. محمّد مى خواهد شما را با قرآن، افسون كند".

* * *