أَوَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لاََيَات أَفَلَا يَسْمَعُونَ (26 ) أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَى الاَْرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا تَأْكُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنْفُسُهُمْ أَفَلَا يُبْصِرُونَ (27 )
سخن از موسى(عليه السلام) و قوم بنى اسرائيل به ميان آمد، موسى(عليه السلام)در راه مبارزه با فرعون با مشكلات زيادى روبرو شد و سرانجام تو او را يارى كردى و فرعون را در رود نيل غرق كردى.
اكنون با بُت پرستان مكّه سخن مى گويى، به راستى چرا آنان فكر نمى كنند؟ چرا از عذاب تو نمى ترسند؟ چرا از سرنوشت گذشتگان پند نمى گيرند؟
قوم عاد و قوم ثمود هم به بُت پرستى رو آورده بودند، تو هود(عليه السلام) را براى قوم عاد و صالح(عليه السلام) را براى قوم ثمود فرستادى ولى آنان پيامبران خود را دروغگو پنداشتند و بر گمراهى خود اصرار ورزيدند و سرانجام عذاب آسمانى بر آنان نازل شد.
خانه هاى ويران شده آنان در زمان محمّد(صلى الله عليه وآله) باقى بود، بيشتر مردم مكّه به تجارت مشغول بودند و به شام و يمن سفر مى كردند. ويرانه هاى قوم ثمود در شمال حجاز (در مسير سوريه) بود و خرابه هاى قوم عاد در جنوب حجاز (در مسير يمن) بود.
بُت پرستان مكّه، اين خرابه ها را بارها ديده اند و از سرزمين آنان عبور كرده اند، در سرگذشت آنان، عبرت هاى زيادى است، چرا اين بُت پرستان سخن حقّ را نمى شنوند و پند نمى گيرند؟
تو آن خدايى هستى كه آب را به سوى سرزمين هاى خشك مى فرستى تا گياهان رشد كنند و آنان و چهارپايانشان از آن گياهان بهره مند شوند. تو اين گونه به آنان روزى مى دهى، چرا چشم بصيرت نمى گشايند تا لطف و مهربانى تو را بنگرند و به يكتايى تو ايمان آورند؟

* * *