وَإِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَمِنْكَ وَمِنْ نُوح وَإِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَأَخَذْنَا مِنْهُمْ مِيثَاقًا غَلِيظًا (7 )لِيَسْأَلَ الصَّادِقِينَ عَنْ صِدْقِهِمْ وَأَعَدَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا أَلِيمًا (8 )
از ولايت پيامبر سخن گفتى و از همه مسلمانان خواستى تا از او اطاعت كنند اين سخن تو بود: "پيامبر براى مؤمنان از جان خودشان برتر و عزيزتر است". چگونه تو اين مقام را به يك نفر مى دهى و از ديگران مى خواهى كه از او اطاعت كنند؟
تو مى خواهى پاسخ اين سؤال مرا بدهى. تو قبل از اين كه اين مقام را به پيامبر بدهى، از او پيمان گرفتى، پيمانى بسيار استوار !
كدام پيمان؟
اكنون در اين آيه با محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين سخن مى گويى: "اى محمّد ! به يادآور زمانى را كه از پيامبران پيمان گرفتم كه به فرمان من عمل كنند و در راه رساندن پيام من، صبر و شكيبايى كنند و مردم را به راه راست دعوت نمايند، من از تو و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى، پيمانى استوار گرفتم، اين پيمان براى اين بود كه من در روز قيامت از راستگويى پيروان شما سؤال خواهم كرد، كه آيا واقعاً به شما ايمان آوردند يا نه. من عذابى دردناك براى كافران آماده كرده ام".
آرى، تو از پيامبران پيمانى استوار گرفتى، آنان وظيفه داشتند كه مردم را به سوى يكتاپرستى دعوت كنند و از زشتى ها دور كنند. تو پيامبران را براى هدايت مردم فرستادى و به آنان مقام عصمت دادى و از بندگانت خواستى تا از آنان اطاعت كنند، روز قيامت كه فرا رسد تو از مؤمنانى كه با عمل، ايمان خود را ثابت كردند، سؤال مى كنى، از آنان مى پرسى كه آيا در اعمال خود، اخلاص داشته اند؟ آيا در سختى ها و مشكلات، شكيبايى كرده اند؟
اين حالِ مؤمنانِ راستگوست، تو از آنان سؤال مى كنى كه در دنيا چگونه بوده اند، سپس آنان را در بهشت مهمان مى كنى، تو در روز قيامت از مؤمنان راستگو هم اين سؤال را خواهى كرد، پس واى به حال كافرانى كه پيامبران تو را دروغگو خواندند، آتش جهنّم در انتظار آنان است.

* * *

دوست دارم از آن پيمان استوار بيشتر بدانم...
در آيه 172 سوره اعراف از روز پيمان بزرگ سخن گفتى، روزى كه از پشت فرزندان آدم، همه فرزندان آن ها را برگرفتى و آنان را بر خودشان گواه گرفتى و گفتى: آيا من پروردگار شما نيستم؟ آنان همه گفتند: "آرى، ما گواهى مى دهيم كه تو پروردگار ما هستى".
امام باقر(عليه السلام) در تفسير آيه 172 سوره اعراف چنين فرمود: "خدا همه فرزندان آدم را از پشت او بيرون آورد، آنان مانند ذرّه هاى كوچكى بودند. خدا در آن روز، خودش را به آنان معرّفى كرد...".[29]
روز ميثاق بزرگ، عالَم ذرّ است !
قبل از اين كه تو انسان ها را خلق كنى، آنان را به صورت ذرّه هاى كوچكى آفريدى و با آنان سخن گفتى.
در آن روز هم از پيامبران پيمان گرفتى و هم از انسان ها.
از پيامبران پيمان گرفتى كه جز به فرمان تو عمل نكنند و پيام تو را به مردم برسانند.
به بندگانت هم خودت و پيامبرانت را معرّفى كردى، آنان تو و پيامبران تو را شناختند و به آن شناخت، اعتراف كردند.
آن روز، روز ميثاق بزرگ بود !
روز قيامت هم اين چنين است، هم از پيامبران سؤال مى كنى و هم از بندگانت. از پيامبران مى پرسى كه آيا پيام خود را به مردم رساندند، از مردم هم سؤال مى كنى كه آيا از پيامبران اطاعت كردند.[30]
عالم ذرّ در دنياىِ برتر و والاتر از اين جهانِ خاكى بود، دنيايى كه از آن به "دنياى مَلَكوت" ياد مى شود، دنيايى كه مانند دنياىِ فرشتگان بود.

* * *

اكنون دانستم كه تو بى جهت اطاعت از پيامبر و دوازده امام را واجب نكردى، تو قبل از هر چيز از آنان پيمانى محكم گرفتى، به آنان مقام عصمت عطا كردى، آنان را از هر گناه و خطايى مصون داشتى و سپس از مسلمانان خواستى تا از آنان اطاعت كنند. همه كارهاى تو از روى حكمت و مصلحت است.