يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ وَاخْشَوْا يَوْمًا لَا يَجْزِي وَالِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَلَا مَوْلُودٌ هُوَ جَاز عَنْ وَالِدِهِ شَيْئًا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَلَا يَغُرَّنَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ (33 )
اكنون از انسان ها مى خواهى تا از عذاب تو بپرهيزند، از روزى بترسند كه هيچ كس به فكر ديگرى نيست و هيچ كس نمى تواند عذاب را از ديگرى دور كند. در آن روز، هر كس گرفتار اعمال خودش است، نه پدر مشكلى از فرزند مى گشايد و نه فرزند مى تواند گره از كار پدر بگشايد.
تو وعده دادى كه همه انسان ها را در روز قيامت زنده كنى و آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو بيايند، اين وعده تو، حقّ و حتمى است و حتماً فرا مى رسد.
تو مى دانى كه شيفتگى به دنيا باعث مى شود انسان به زشتى ها رو بياورد، براى همين چنين مى گويى: "اى انسان ! مبادا زندگى دنيا شما را فريب دهد ! مبادا شيطان شما را مغرور سازد".

* * *

در اينجا به اين دو دشمنِ سعادت انسان اشاره كردى:
1 - عشق و علاقه به دنيا:
عشق به دنيا باعث مى شود انسان هدف اصلى خويش را فراموش كند، كسى كه عاشق دنيا مى شود از ياد مى برد كه دنيا به هيچ كس وفا ندارد، او به دنبال جمع كردن ثروت بيشتر مى رود و ناگهان مرگ او فرا مى رسد و او با دست خالى به سوى قبر سرازير مى شود.
2 - شيطان:
شيطان با دسيسه هاى خود مى خواهد انسان را فريب دهد، او استاد ماهرى است، او به انسان مى گويد: "تو هنوز فرصت توبه دارى، تا جوان هستى از لذّت هاى دنيا بهره مند شو، تو فرصت براى توبه دارى"، امّا اين فريبى بيش نيست، ناگهان مرگ فرا مى رسد و فرصت توبه براى هميشه از دست مى رود.

* * *