أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آَمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلَا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الاَْمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِنْهُمْ فَاسِقُونَ (16 )اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الاَْرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الاَْيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (17 )
از جهنّم و عذاب دردناك آن سخن گفتى، راه رهايى از آتش جهنّم، پناه بردن به ياد تو و قرآن توست. آيا وقت آن نيست كه دل هاى مؤمنان با ياد تو، نرم و فروتن گردد؟
آيا زمان آن فرا نرسيده است كه آنان به قرآنى كه تو به حقّ فرستادى، توجّه كنند؟
چرا آنان مانند يهوديان و مسيحيان شده اند؟ تو براى يهوديان، كتاب تورات و براى مسيحيان كتاب انجيل را فرستادى، امّا با گذشت زمان، دل هاى آنان، قساوت پيدا كرد و بسيارى از آنان راه گناه را پيش گرفتند و اسير آرزوهاى دور و دراز شدند. دل هاى آنان سياه شد و ديگر سخن تو در آنان اثر نكرد.
تو براى مسلمانان قرآن را نازل كردى، امّا گروهى از آنان به آن توجّه نكردند و شيفته دنيا شدند.
آيا وقت آن نشده است كه آنان از آرزوهاى دور و دراز خود، دست بكشند و قلب خود را با ياد تو زنده كنند؟
هر سال فصل زمستان زمين مرده است و گياهى سبز نيست، فصل بهار كه فرا مى رسد، تو باران را از آسمان نازل مى كنى و زمين را با گياهان، زنده مى كنى، تو اين گونه سخن خويش را براى انسان ها بيان مى كنى، باشد كه آنان فكر كنند !
تو باران را مى فرستى تا زمين را زنده كند، تو قرآن را فرستادى تا دل هاى مرده را زنده كنى.

* * *