قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ (31 )قَالُوا إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْم مُجْرِمِينَ (32 ) لِنُرْسِلَ عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِنْ طِين (33 )مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُسْرِفِينَ (34 ) فَأَخْرَجْنَا مَنْ كَانَ فِيهَا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (35 ) فَمَا وَجَدْنَا فِيهَا غَيْرَ بَيْت مِنَ الْمُسْلِمِينَ (36 ) وَتَرَكْنَا فِيهَا آَيَةً لِلَّذِينَ يَخَافُونَ الْعَذَابَ الاَْلِيمَ (37 )
ابراهيم(عليه السلام) فهميد كه مهمانان او فرشتگان تو هستند و مژده اى را كه به او و همسرش دادى، شنيد و بسيار خوشحال شد، او به آنان رو كرد و گفت: "شما براى چه كارى آمده ايد؟".
آنان در جواب گفتند: "ما براى عذاب قومى گناهكار آمده ايم تا بارانى از سنگ بر سر آنان بريزيم، سنگ هايى كه از طرف خدا براى هلاك آنان، نشان شده است".
فرشتگان با او خداحافظى نمودند و از فلسطين به سوى سرزمين سُدوس حركت كردند، لوط(عليه السلام) در مزرعه خود در خارج از شهر مشغول كشاورزى بود، فرشتگان نزد او رفتند و مهمان او شدند، آن ها به او خبر دادند كه براى عذاب اين مردم گناهكار آمده اند.
اين قانون توست، وقتى مى خواهى عذاب را نازل كنى، ابتدا مؤمنان را نجات مى دهى، مؤمنان آن شهر را هم نجات دادى، امّا در آن شهر فقط اهل يك خانه، مؤمن بودند، آن هم خانه لوط(عليه السلام).
آرى، در آن شهر فقط لوط(عليه السلام) و دختران او مؤمن بودند، نيمه شب كه فرا رسيد، آنان از شهر دور شدند، امّا زن لوط(عليه السلام) در شهر ماند چون او از كافران بود. سرانجام عذاب تو فرا رسيد، به قدرت خود، شهر را زير و رو كردى و بارانى از سنگريزه بر آنان نازل كردى، سنگريزه هايى كه نشانه هايى داشتند و معلوم بود سنگِ عذاب هستند.
خرابه هاى آن شهر، نشانه اى است براى آنان كه از عذاب دردناك تو مى هراسند، آرى اين عاقبت كار كسانى بود كه گناه كردند و از فرمان تو سرپيچى نمودند.
آيا همسر لوط(عليه السلام)، مادر دختران او بود؟
لوط(عليه السلام) با زنى مؤمن ازدواج كرده بود و از او دخترانى داشت كه آن ها هم مؤمن بودند. آن زن مؤمن از دنيا رفت، پس از آن، لوط(عليه السلام) با زن ديگرى ازدواج كرد امّا آن زن به او كفر ورزيد، در واقع همسر لوط(عليه السلام) كه به عذاب گرفتار شد، نامادرى دختران لوط(عليه السلام) بود.[20]

* * *