وَأَصْحَابُ الَْيمِينِ مَا أَصْحَابُ الَْيمِينِ (27 )فِي سِدْر مَخْضُود (28 ) وَطَلْح مَنْضُود (29 ) وَظِلّ مَمْدُود (30 )وَمَاء مَسْكُوب (31 ) وَفَاكِهَة كَثِيرَة (32 ) لَا مَقْطُوعَة وَلَا مَمْنُوعَة (33 ) وَفُرُش مَرْفُوعَة (34 ) إِنَّا أَنْشَأْنَاهُنَّ إِنْشَاءً (35 ) فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَارًا (36 ) عُرُبًا أَتْرَابًا (37 )لاَِصْحَابِ الَْيمِينِ (38 ) ثُلَّةٌ مِنَ الاَْوَّلِينَ (39 )وَثُلَّةٌ مِنَ الاَْخِرِينَ (40 )
برايم گفتى كه مردم در روز قيامت به سه گروه "پيشگامان"، "خوشبختان" و "بدبختان" تقسيم مى شوند، از "پيشگامان" ياد كردى، اكنون وقت آن است كه از "خوشبختان" سخن بگويى:
خوشبختان كسانى هستند كه پرونده اعمال آنان به دست راستشان داده مى شود و به راستى كه چقدر آنان خوشبخت هستند !
آنان در دنيا از پيامبران پيروى كردند، تو هم در قيامت آنان را در باغ هاى بهشتى جاى مى دهى. در باغ هاى آنان، درختان سدر بى خار و درختان موز كه ميوه هاى آن روى هم چيده شده است وجود دارد، نور آفتاب آنان را اذيّت نمى كند، زيرا در باغ هاى آنان، هميشه زمان "بين الطلوعَين" است.
"بين الطلوعين" يعنى چه؟
بين دو طلوع ! طلوع سپيده و طلوع خورشيد.
بين الطلوعَين، بهترين وقت ها مى باشد، هوا تاريك نيست و آفتاب هم اذيّت نمى كند، مانند كسى كه در سايه نشسته است، كسى كه در سايه است، آفتاب او را اذيّت نمى كند و در تاريكى هم نيست، او مى تواند اطراف خود را ببيند.[84]
خوشبختان در بهشت كنار آبشارهايى كه آب آن هرگز قطع نمى شود مى نشينند، جارى شدن آب از بلندى ها، منظره دل انگيزى پديد مى آورد و زمزمه آهنگ آن، گوش آنان را نوازش مى دهد، آنان ميوه هاى فراوان در اختيار دارند، ميوه ها در همه زمان ها وجود دارند و به راحتى در دسترس مى باشند. در دنيا هر ميوه اى در فصلى به دست مى آيد، براى چيدن ميوه ها بايد از درخت بالا رفت و آن را چيد، امّا در بهشت، ميوه ها هميشگى است و به آسانى در دسترس است.
تو مردان را به ازدواج زنان بهشتى در مى آورى، زنانى كه زيبا و سياه چشم هستند، تو زنان بهشتى را در كمال حسن و زيبايى آفريده اى و آنان را دوشيزه قرار داده اى (قبلاً هيچ مردى به آنان نزديك نشده است). زنان بهشتى بسيار خوش زبان مى باشند و فقط به شوهران خود عشق مىورزند.
اين نعمت ها براى خوشبختان است، گروهى از آنان از امّت هاى قبل مى باشند و گروهى از آنان هم از امّت اسلامى. آنان در زمان خود از پيامبرى كه تو براى آنان قرار داده بودى، پيروى كردند، دين يهود تا قبل از آمدن عيسى(عليه السلام)، دين حقّ بود، هر كس از اين دين پيروى كرد در بهشت جاى مى گيرد. وقتى عيسى(عليه السلام)آمد، دين او، دين حقّ بود، هر كس از او پيروى كرد به بهشت مى رود، وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله)آمد، دين اسلام دين حقّ شد، امروز اگر كسى يهودى يا مسيحى باشد، راهى به بهشت ندارد، چون تو اسلام را دين حقّ قرار داده اى.

* * *