فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ (50 ) وَلَا تَجْعَلُوا مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آَخَرَ إِنِّي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ مُبِينٌ (51 ) كَذَلِكَ مَا أَتَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ رَسُول إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ (52 ) أَتَوَاصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ (53 )
اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا از مردم مكّه بخواهد كه از عذاب تو بگريزند و به سوى مهربانى تو بروند، چرا آنان پرستش تو را رها كرده اند و خدايان دروغين را مى پرستند؟ به راستى فقط تو شايسته پرستش هستى !
محمّد(صلى الله عليه وآله) با مردم سخن گفت، گروهى به او ايمان آوردند، امّا بزرگان مكّه او را دروغگو خواندند و با او دشمنى كردند، تو از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى تا آنان را با زبانى شيوا از عذاب روز قيامت بترساند، وظيفه محمّد(صلى الله عليه وآله) اين است كه پيام تو را به آنان برساند و از ايمان نياوردن آنان، اندوهناك نشود، زيرا تو انسان ها را در انتخاب راه خود آزاد گذاشتى، اگر تو اراده كنى كه همه مردم ايمان بياورند، همه ايمان مى آورند، امّا آن ايمان ديگر از روى اختيار نخواهد بود، بلكه از روى اجبار خواهد بود. تو اراده كرده اى كه هر كس به اختيار خود ايمان را برگزيند.
وقتى تو به انسان ها اختيار دادى، طبيعى است كه گروهى از انسان ها، راه كفر را انتخاب مى كنند، آرى، وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله)اين قانون تو را دانست، ديگر از ايمان نياوردن كافران حسرت و اندوه به خود راه نداد.
همه پيامبرانى كه قبل از محمّد(صلى الله عليه وآله) آمدند با دشمنى كافران روبرو شدند، آنان نيز پيامبران خود را جادوگر و ديوانه خواندند.
اين ماجراى همه انسان هاى كافر در طول تاريخ بود، همه آنان پيامبران خود را جادوگر و ديوانه خواندند.
به راستى آيا آنان همديگر را به اين سخن سفارش كرده بودند؟
نه. خيلى از آنان همديگر را نديده بودند، امّا سخن آنان، يكى بود، زيرا آنان مردمى طغيانگر بودند. اين روحيه طغيانگرى آنان بود كه سبب شد آنان پيامبران را جادوگر و ديوانه بخوانند، آنان مى خواستند به لذّت ها و شهوت هاى خود برسند و پيامبران را مانع خود مى دانستند، پس آنان را جادوگر و ديوانه مى خواندند.

* * *