وقتى من بخواهم كسى را به سمت خدا دعوت كنم، اوّل نگاه مى كنم آيا او جوان است و استعداد دارد، بعد از او مى خواهم تا به كلاس هاى جهان بينى برود و مدّت زيادى درباره دين تحقيق كند، كتاب هاى مختلف بخواند.
وقتى تاريخ اسلام را مى خوانم، مى بينم پيامبر به گونه اى ديگر رفتار مى كرد، او در يك برخورد و با چند كلام، افرادى همچون ابوذر مى ساخت. ابوذر وقتى مسلمان شد، جوان نبود، سوادى نداشت، پيامبر با چند كلام او را آن گونه تغيير داد كه به مقام والايى از ايمان رسيد.
بايد مانند پيامبر عمل كرد. خيلى ها تحمّل بحث هاى طولانى را ندارند، اگر هم حوصله آن بحث ها باشد، مدّت ها طول مى كشد تا نتيجه بدهد. ما بايد براى حركت به سوى خدا از خود شروع كنيم. انسانى كه ارزش خود را شناخت، حركت مى كند.
وقتى من فهميدم ارزش من همان چيزى است كه بر من اثر مى گذارد، ديگر به دنيا و آنچه در دنيا است دل نمى بندم، چرا بايد يك خانه، يك ماشين بر من اثر بگذارد؟! ارزش من كه بالاتر از اين ها است. چرا خود را فداى چيزى مى كنم كه ارزشش از من كمتر است؟! من بايد به دنبال چيزى باشم كه بيش از خودم ارزش دارد، اينجاست كه حركت آغاز مى شود و من ديگر اسير بازى ها و بازيچه ها نمى شوم.
شايد به خوبى قرآن را بخوانم و آن را تفسير كنم، امّا آن را براى خودنمايى مى خواهم، دنبال قرآن هستم تا دنيا را به دست آورم، به پست و مقامى برسم و در جامعه جايگاهى پيدا كنم، وقتى من بازيگرى را كنار نگذاشته ام، هر چيز مى تواند در دست من بازيچه شود، چه بسا نماز و قرآن، بازيچه دست من شوند.
اگر ابوذر در يك جلسه اى كه با پيامبر نشست، آن گونه متحوّل شد، براى آن بود كه پيامبر در او جرقّه اى روشن كرد، او را با ارزش خودش آشنا كرد و ابوذر فهميد كه وجود او چقدر ارزش دارد، او به اين بينش رسيد كه نبايد اسير دنيا شود و اگر در طلب دنيا باشد به نيستى و پوچى مى رسد. او حقيقت زندگى دنيا را شناخت و فهميد فقط خداست كه بالاتر و برتر از همه چيز است، براى همين به سوى او حركت كرد و به آن مقام رسيد.
اگر من قبول كنم كه از دنيا برتر هستم ديگر به دنبال چيزى كه از من كمتر است، نمى روم، آن وقت فقط بندگى خدا برايم اهميّت دارد و بس!